I'm in love with a monster ตอน... นายหญิงฉลามแห่งเกาะนางเงือก

[OS Special CHAN’s DAY]

I’m in love with a monster

          ตอน… นายหญิงฉลามแห่งเกาะนางเงือก

“มึง”  แบคฮยอนชี้หน้าจงอินที่เพิ่งจะโผล่พ้นประตูเข้ามาในร้านกาแฟที่ตนนัดเอาไว้  ก่อนจะชี้ไปที่เพื่อนอีกสองคนอย่างเซฮุนและคยองซูที่ตามกันเข้ามาติดๆ  “มึง  แล้วก็มึงด้วย  พวกมึงมาช้า  กูรอเป็นชั่วโมงแล้วนะ”

“ซอรี่ค่ะ  พวกกูไปทำธุระมา”  จงอินเอ่ยด้วยสีหน้ายียวนจนเพื่อนตัวเล็กที่นั่งทำหน้างอต้องชกเข้าที่ไหล่เบาๆเพราะความหมั่นไส้

“จะมีธุระอะไรสำคัญไปกว่าการที่กูนัดมาเพื่อจะคุยเรื่องเตรียมสอบ”  แบคฮยอนท่าทางจริงจังแต่เพื่อนอีกสามคนกลับขมวดคิ้วแสดงความสงสัยออกมา 

“สอบไรมึง?” 

“ก็ซูนึงไง  พวกมึงลืมหรอ”  คนตัวเล็กไม่เข้าใจสักนิดว่าเพื่อนๆของตนทำไมถึงได้เอื่อยเฉื่อยกันนักทั้งๆที่การสอบเข้ามหาวิทยาลัยใกล้เข้ามาทุกทีแล้ว  พูดเรื่องสอบก็ทำหน้างงกันหมด  สงสัยคิดว่าจบมัธยมก็สบายแล้วสินะ  ไม่เตรียมตัวอะไรเลย

“พวกกูไม่ต้องสอบ…”  คยองซูพยายามอธิบาย  “นี่มึงไม่รู้หรอว่าพวกกูได้โควตาเข้ามอชังมี”

อะ! ไร! นะ!

.

.

.

“คุณก็เลยโกรธแล้วพรวดพราดกลับมาบ้านโดยไม่ฟังเพื่อนพูดต่อหรอ”   ชานยอลนั่งฟังแบคฮยอนบ่นอยู่นานนับชั่วโมงตั้งแต่ที่คนตัวเล็กกลับมา  ดูเหมือนเรื่องที่ทำเจ้าตัวขุ่รข้องหมองใจจะเกี่ยวกับเพื่อนทั้งสามคนที่ได้โควต้าเข้ามหาวิทยาลัยอันดับต้นๆกันหมดแล้วไม่ยอมบอกให้รู้  เขาก็พอจะได้ยินจากครอบครัวบยอนว่าเด็กน้อยของเขาเรียนไม่เก่งเอาเสียเลย  คงจะทำให้พลาดโควต้าไปในขณะที่เพื่อนๆได้กันหมด 

“แล้วจะอยู่ทำไม  แค่นี้ผมก็เหมือนโดนถีบตกทางเท้าไปนอนคว่ำหน้าบนถนนให้รถสิบล้อทับตาย  แล้วถ้าบังเอิญไม่ตายผมก็จะกัดลิ้นตัวเองซะให้ขาดใจเพราะอายเกินกว่าจะเงยหน้าขึ้นมาสบตาขอความช่วยเหลือจากคนอื่น  คุณเข้าใจมั้ยเนี่ย  ผมโดนเพื่อนทิ้งแล้ว  พวกนั้นไม่บอกอะไรเลย  ตั้งใจจะไปเรียนกันสามคนแล้วก็ปล่อยให้ผมไปแข่งไถนากับน้องทุยกลางแดดร้อนจัดในอุณหภูมิสี่สิบองศาที่ประเทศไทย…  ผมไม่อยากอยู่ที่นี่แล้วอ่ะ”

แบคฮยอนระบายอารมณ์ยาวจนคนโตกว่าฟังไม่ทัน  ความน้อยใจพุ่งขึ้นสิบระดับ  ไหนจะความโกรธที่ตีตื้นเข้ามาโดยที่เจ้าตัวก็ยังตอบไม่ได้ว่าโกรธเพื่อนเพราะอะไร  จะโกรธที่เพื่อนไม่บอก  โกรธที่เพื่อนได้โควตาแต่ตนไม่ได้  โกรธที่เพื่อนทำเหมือนจะทิ้งตนเอาไว้คนเดียว  หรือโกรธที่ตนเองฉลาดไม่พอที่จะตามเพื่อนไป  มหาวิทยาลัยชังมีเป็นสถาบันเกรดดีที่สุดในสาขาเฉพาะทางด้านบริหาร  และก็เข้ายากที่สุดเช่นกัน  ใช่ว่าแค่มีเงินก็จะเสนอหน้าเข้าไปนั่งเรียนได้  ที่นี่ต้องสอบเข้าไปเท่านั้นโดยแยกออกจากการสอบซูนึงของมหาวิทยาลัยอื่นๆเพื่อจะคัดเด็กได้ละเอียดยิ่งกว่า  แน่นอนว่าสติปัญญาระดับล่างอย่างบยอนแบคฮยอนไม่มีทางจะเข้าได้

นอกจากหน้าตากับฐานะแล้วแบคฮยอนก็ไม่มีดีอะไรอีก  โง่ก็โง่  ทำอะไรเองก็ไม่เป็นสักอย่าง  เอาแต่ใจก็เท่านั้น  ซ้ำยังมนุษยสัมพันธ์แย่สุดๆ  มีแค่เพื่อนสามคนที่คบกันมานาน  นอกนั้นคนตัวเล็กก็ไม่มีเพื่อนคนไหนอีกแล้ว  นิสัยติดลบจนคนอื่นยี้กันหมด  ถ้าหากเข้ามหาวิทยาลัยชังมีตามพวกจงอินไปไม่ได้  คุณหนูบยอนก็หัวเดียวกระเทียมลีบเพราะไปที่อื่นคงไม่มีใครคบ

“ไม่อยากอยู่ที่นี่แล้วคุณจะไปไหนล่ะ  เปลี่ยนใจอยากไปกับผมขึ้นมาแล้วหรือ”  ชานยอลแค่ลองถามออกไปเพราะแบคฮยอนดูท่าจะดื้อเกินกว่าจะยอมเขาง่ายๆ  แต่วินาทีนี้ที่คนตัวเล็กกำลังสับสนดูจะเหมาะกับการล่อลวงเป็นที่สุด   ใครจะว่าชานยอลเป็นตาแก่โรคจิตที่ลุ่มหลงความน่ารักน่าฟัดของเด็กน้อยรุ่นหลานก็ตามแต่  เขาไม่ใส่ใจทั้งนั้น  ท้าพนันได้ว่าหากใครมาเจอตัวเล็กๆผิวขาวๆหน้าตาจิ้มลิ้มและนิสัยพยศเหมือนลูกแมวที่คิดว่าตัวเองเป็นเสือคงอยากจับมาตีก้นแรงๆให้สาแก่ใจกันทั้งนั้น  แต่ว่าหากใครกล้าทำแบบนั้นกับแบคฮยอนของเขารับรองได้ว่าจะจับมันโยนลงทะเลให้เป็นอาหารฉลามเสีย

“คุณเคยบอกว่าจะยกเกาะนางเงือกให้ผมใช่มั้ย?”

“ในกรณีที่คุณเป็นนายหญิงฉลาม…”  ไม่มีอะไรได้มาฟรีๆ  ชานยอลต้องบอกให้แบคฮยอนเข้าใจ

“ผมทำอะไรกับมันก็ได้ใช่มั้ย”

“ทุกอย่าง… ยกเว้นระเบิดมันทิ้ง”

“สร้างบ้านได้รึเปล่า”

“ได้”

“ห้างสรรพสินค้าล่ะ”

“ห๊ะ”  ชานยอลขมวดคิ้วมองเด็กน้อยเอาแต่ใจที่ทำสีหน้าคาดหวังสุดชีวิตก็ตัดสินใจรับปากอย่างเสียมิได้  “ได้สิ”

“สนามบิน”

“ความคิดดี  ผมก็วางแผนจะสร้างสนามบินกลางทะเลอยู่เหมือนกัน”  เรื่องสนามบินถือว่าเข้าท่าไม่น้อยเพราะชานยอลเองก็มีโครงการเรื่องนี้อยู่  อาจไม่ใหญ่โตแต่ก็พอจะให้จอดเครื่องบินส่วนตัวได้

“แล้วผมจะย้ายอะไรไปไว้ที่เกาะก็ได้ใช่รึเปล่า”

“ได้ทั้งหมดที่คุณต้องการ  คุณอยากย้ายอะไรไปล่ะ  เตียงนอนสี่เสาหลังใหญ่ของคุณ  หรือจะให้ย้ายห้องคุณทั้งห้องไปเลย”

“ย้ายมหาวิทยาลัยชังมีไปสิ”

“คือ… ถ้าผมทำไม่ได้  คุณก็จะไม่ยอมไปอยู่กับผมหรอ”

“ทำไมถึงทำไม่ได้ล่ะ  คุณรวยขนาดนี้   เขาพูดกันว่านายหัวฉลามผู้ยิ่งใหญ่ทำได้ทุกอย่างไม่ใช่หรอ  แค่นี้ทำไม่ได้แล้วผมจะไปฝากชีวิตกับคุณได้ยังไง”

“ผมเสียใจ แบคฮยอน  ผมทำไม่ได้”  ชานยอลยอมรับแต่โดยดี  ใครที่ไหนมันจะไปย้ายมหาวิทยาลัยทั้งสถาบันมาไว้ที่เกาะได้  “แต่… ผมให้คนไปอุ้มเพื่อนคุณมาไว้ที่เกาะได้นะ”

“ตกลง!”

ด้วยประการฉะนี้เด็กน้อยแบคฮยอนวัย 18ปีจึงถูกคุณอาผู้เป็นเพื่อนพ่อวัย 36ปีล่อลวงมาเป็นสมาชิกครอบครัวฉลามได้สำเร็จโดยที่ไม่ต้องออกแรงหรือใช้กำลังใดๆ  ซ้ำครอบครัวบยอนก็ไว้ใจให้ปาร์คชานยอลได้ดูแลลูกชายหัวแก้วหัวแหวนอย่างเต็มตัว 

แต่ถึงกระนั้นแบคฮยอนก็คือแบคฮยอน  เด็กดื้อก็คือเด็กดื้อ  พอมาถึงเกาะฉลามก็งอแงจะไปเกาะผีเสื้อให้ได้   บอกว่าคราวก่อนตั้งใจไปพักก็ไปไม่ถึง  ชานยอลอธิบายให้ฟังว่าช่วงนี้เกาะจะวุ่นวายเพราะแขกมาพักกันเต็มอัตราเนื่องด้วยเป็นช่วงปิดเทอม คงไม่เหลือห้องดีๆไว้รับรองนายหญิงแน่ๆคนตัวเล็กก็ไม่สนใจ  ยืนยันว่าอย่างไรก็จะไปเพราะไม่อยากนอนที่เกาะฉลาม  นายหัวได้แต่ถอนใจ  ถ้าหากรู้ว่าจะดื้อแบบนี้จะไม่ใจดีด้วยตั้งแต่แรก  จะแอบอุ้มหนีพ่อหนีแม่มาฟัดไม่ปราณีตั้งแต่เข้าเขตตะวันตกจนถึงเกาะฉลามให้รู้แล้วรู้รอดไป

“งั้นไปเกาะนางเงือก  ผมจะให้คนงานไปตั้งกระโจมให้สักหลัง”

“ดี!”

                .

                .

                .

                แบคฮยอนมองร่างสูงใหญ่ที่กระโดดลงจากเรือจนน้ำทะเลเปียกไปครึ่งขา  ไม่เข้าใจว่าจะจอดห่างอะไรนักหนา  เจ้าตัวใส่กางเกงผ้ามาคงไม่รู้สึกอะไรแต่แบคฮยอนนี่สิ  กางเกงยีนส์ผ้าหนาชนิดที่ว่าไม่เปียกน้ำก็ยังหนัก  แล้วตัวสูงขนาดชานยอลยังเปียกไปครึ่งขา แบคฮยอนไม่จมถึงเอวเลยหรืออย่างไร  ช่วงนี้เขาเริ่มจะเกลียดความตัวเล็กของตัวเองอยู่บ่อยๆ  ทั้งอ่อนแอกว่าโดนเขารังแกเอาแต่ใจแล้วยังต้องมาเปียกน้ำแบบนี้อีก  เหตุผลของนายหัวคือกลัวเรือจะชนหินโสโครกเพราะยังไม่เคลียร์รอบเกาะให้เรียบร้อย  ถือเป็นเหตุผลที่คนอย่างเขาไม่รู้จะเอาอะไรไปเถียงจริงๆ  ความรู้เรื่องพวกนี้ก็ไม่มีมาสู้  สุดท้ายก็จำใจยอมเปียกกระโดดตามลงน้ำจนได้

                “ที่นี่ดูสะอาดกว่าเกาะฉลาม”  แบคฮยอนไม่ได้พูดเพราะอยากกวนอารมณ์ของชานยอล  แต่มันเป็นแบบนั้นจริงๆตามที่เห็น  หาดทรายละเอียดไร้เศษซากกิ่งไม้เปลือกหอยให้ตำเท้า  มีโขดหิดเล็กใหญ่อยู่เป็นจุดๆ  คลื่นก็ซัดเข้ามาไม่แรงนัก  ต่างกับเกาะฉลามลิบลับ  จะมีเหมือนกันก็คงเป็นความร่มรื่นจากต้นไม้ที่ขึ้นปกคลุมไปทั่ว  พอเห็นแบบนี้แบคฮยอนก็อยากจะพับโครงการสร้างบ้านไปเสีย  หากต้องตัดต้นไม่พวกนี้ก็น่าเสียดายไม่น้อย 

                “แน่ล่ะ  ซื้อมาตั้งแพงนี่ครับ”  ชานยอลว่าพลางหันมาดึงมือก่อนจะชี้ไปที่กระโจมผ้าขนาดกลางที่ตั้งอยู่ห่างชายหาดไปนิดหน่อย  “ผมให้คนติดไฟเอาไว้แล้ว  อีกไม่นานคงมืด  คุณจะได้ไม่กลัว”

                “โอเค  ผมจะพักผ่อนแล้ว  คุณกลับไปเถอะ”

                “ไม่กลัว?”

                “กลัวอะไร  คุณน่ะน่ากลัวที่สุดแล้ว  อยู่ห่างๆคุณ ผมก็ไม่มีอะไรให้กลัวทั้งนั้นแหละ”

                “เชิญตามสบายครับ”  ชานยอลไม่เร้าหรือต่อ  ปล่อยให้คนตัวเล็กได้พักผ่อนตามที่ต้องการก่อนจะเดินกลับไปที่เรือ  แต่เขาก็ไม่ได้วางใจที่จะปล่อยให้แบคฮยอนอยู่บนเกาะคนเดียว  แม้จะกลับขึ้นเรือมาแล้วก็ใช่ว่าจะได้ไปที่ไหน  ถอดเสื้อออกไปพาดไว้บนกาบเรือเพราะเปียกจากน้ำทะเลที่กระเด็นใส่แล้วนั่งเอนตัวลงเพื่อพักผ่อนในที่ของตนเองเช่นกัน 

                ท้องฟ้าสลัวทำให้ชานยอลรู้สึกเป็นห่วงเด็กน้อยจอมอวดดีของเขาขึ้นมา  เกรงว่าพอฟ้ามืดเจ้าตัวเล็กจะเกิดกลัวขึ้นมาเสียดื้อๆ  อย่างน้อยเขาควรไปบอกให้แบคฮยอนรู้เสียหน่อยว่าเขานั้นไม่ได้อยู่ที่ไหนไกล  จากกระโจมตะโกนเรียกก็คงดังไปถึงเรือ  เจ้าตัวจะได้ใจชื้นขึ้นบ้าง  ตัดสินใจลงจากเรืออีกครั้งไปตามหาเป้าหมาย  เดินไปถึงกระโจมก็เห็นแสงไฟเริ่มสว่างสวนทางกับท้องฟ้า  เห็นกางเกงยีนส์คุ้นตาพาดอยู่กับเก้าอี้ไม้หน้ากระโจม  เดาว่าแบคฮยอนคงจะถอดมาผึ่งไว้เพราะมันเปียกไปเกือบทั้งตัว  แต่ที่น่าแปลกคือคนที่ควรเจอกลับไม่อยู่เสียนี่  แบคฮยอนไปไหนกันนะ?

                มองหาจนทั่วก็พบว่าร่างเล็กๆที่แสนนุ่มมือกำลังนั่งสบายอกสบายใจบนโขดหิน  ทอดสายตาออกไปยังทะเลที่เริ่มมืดลงเรื่อยๆ  เห็นแล้วก็พอใจที่แบคฮยอนดูจะชอบที่นี่   ท่าทางผ่อนคลายแบบนั้นถือเป็นสัญญาณที่ดีว่าอีกฝ่ายจะไม่งอแงขอออกไปนอนที่อื่นเหมือนตอนอยู่บนเกาะฉลามอีก

                “แบคฮยอน”

                “คุณ…  ไหนกลับไปแล้วนี่”  แบคฮยอนเบิกตากว้างที่เห็นว่านายหัวยังอยู่บนเกาะแบบนี้  มือเรียวสวยรีบดึงชายเสื้อลงมาปิดหน้าขาเอาไว้  ที่กล้าจะถอดกางเกงไปตากแบบนั้นก็เพราะมั่นใจว่าอยู่คนเดียว  แต่นี่อะไร  เผลอไม่ได้เลยสักนิด  ผ่านไปไม่ถึงชั่วโมง คนแก่จอมเจ้าเล่ห์ก็มาประชิดตัว

                “ผมนอนอยู่บนเรือ  กลัวคุณอยู่คนเดียวไม่ได้  แล้วคุณก็กลับไปที่กระโจมได้แล้ว  นี่กำลังจะมืด  ไฟส่องมาไม่ถึงเดี๋ยวคุณมองทางไม่เห็น”

                “ไม่อ่ะ  ผมจะอยู่ตรงนี้ก่อน”  แบคฮยอนไม่ได้อยากเอาแต่ใจ  แต่คนมันสวมแค่เสื้อเชิ้ตกับกางเกงชั้นในเท่านั้น  จะให้พรวดพราดลุกก็คงไม่ดีแน่  อย่างน้อยก็ควรให้ชานยอลออกไปก่อน 

                “ทำไมพูดยากแบบนี้  ชอบให้ผมเป็นห่วงหรอ”  ไม่ว่าเปล่า  ร่างสูงใหญ่ตรงดิ่งเข้าไปหาคนที่นั่งขดอยู่บนโขดหินทันที  ท่าทีตระหนกของแบคฮยอนดูน่าขันและน่ามอง  นึกถึงยามได้รังแกอีกฝ่ายเลือดในกายมันก็พลุ่งพล่านไปหมด  ไม่สนเสียงร้องโวยวายจากริมฝีปากเล็กๆแต่ถือวิสาสะจับอุ้มให้ใจหายกันไป

                “นี่!  คุณ ปล่อย!”  มือเรียวทั้งทุบทั้งดันอกกว้างของคนที่อุ้มตนอยู่  ยิ่งอุ้มท่าเจ้าสาวแบบนี้ชายเสื้อก็ยิ่งถลกขึ้นมาเห็นไปถึงไหนต่อไหน  ยิ่งดิ้นก็ยิ่งไปกันใหญ่  สุดท้ายก็ต้องใช้ท่าไม้ตายที่รับรองได้ว่าเก่งมาจากไหนก็ต้องพ่ายแพ้ สองแขนจัดการล็อคคอคนตัวโตเอาไว้ก่อนจะโน้มลงมาแล้วอ้าปากงับหูกางๆนั่นไปเต็มแรง      

                ได้ผลอย่างที่คิด  ชานยอลปล่อยแบคฮยอนร่วงลงพื้นทรายจนก้นจ้ำเบ้า  เสื้อที่เปียกชื้นถูดเม็ดทรายละเอียดจับจองพื้นที่บนเนื้อผ้าจนสกปรกไปหมด  ถึงอย่างนั้นคนตัวเล็กก็ยังไม่สิ้นฤทธิ์  รีบยันตัวคลานหนีคนที่ทำหน้าดุเพราะถูกเขากัดหูไปเต็มๆ  แต่ยังไปได้ไม่เท่าไรก็ถูกมือหน้าจับข้อเท้าเล็กแล้วลากกลับไปหาอย่างไม่ปราณี  ชีวิตนี้จะหนีนายหัวพ้นได้อย่างไร  ตกลงมาเป็นนายหญิงให้ก็ใช่ว่าจะปล่อยตัวให้ปู้ยี่ปู้ยำได้ง่ายๆ  อุตส่าห์ขอมาอยู่เกาะนางเงือกเผื่อจะได้ห่างกันบ้างก็ไม่วายจะถูกรังแกตามเคย 

                “ไม่ดื้อมันไม่ได้เลยหรือไงนะ”  ชานยอลคร่อมทับร่างเล็กที่นอนแผ่กับหาดทราย  แสงไฟจากกระโจมส่องให้เห็นใบหน้าเง้างอนไม่ชัดนักแต่นายหัวก็มั่นใจว่าเด็กดื้อคงเบะหน้าใส่เต็มที่  ปากเล็กๆที่เชิดขึ้นเพราะโดนขัดใจนี่ช่างน่าขยี้ให้บวมช้ำเสียเหลือเกิน

                “ไม่ต้องมาพูดเลย  ไหนคุณบอกจะกลับไปแล้วทำไมยังอยู่  คุณคิดจะทำเรื่องลามกกับผมใช่มั้ย!”

                “ด้วยความสัตย์จริง… ตอนแรกแค่จะตามคุณให้เข้าไปนอนไม่ได้คิดจะทำอะไรทั้งนั้น  แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้ว  เด็กอะไรถอดกางเกงยั่วคนอื่น  แบบนี้ต้องตีแรงๆ”

                ริมฝีปากหนากดจูบลงบนกลีบปากเล็กๆ  ดูดดึงอย่างร้ายกาจ  บดขยี้อย่างชำนาญ  เด็กน้อยได้แต่ครางอื้ออึงในลำคอเพราะถูกปล้นจูบจนแทบไม่เหลืออากาศหายใจ  ข้อมือทั้งสองข้างถูกคนตัวโตกดเอาไว้เหนือศีรษะด้วยมือหนาเพียงข้างเดียว  อีกข้างก็จัดการบีบเค้นไปตามลำตัวนุ่มนิ่มและสะโพกอวบน่าตี 

                “เฮอะ… ไม่ อื้อ!”  ถูกปล่อยให้โกยอากาศได้ไม่เท่าไรก็โดนปล้ำจูบซ้ำๆจนเจ็บไปหมด  แบคฮยอนรู้สึกได้ว่าครั้งนี้มันรุนแรงกว่าคราวก่อนมากนัก  อาจเป็นเพราะครั้งนั้นอยู่ที่บ้านของเขาเอง  นายหัวคงจะเกรงใจพ่อแม่เขาอยู่บ้าง  แต่ตอนนี้สิ  คิดว่าคงไม่พ้นจะต้องเจ็บตัวเหมือนครั้งแรกบนเรือนั่น  ไม่น่าใจร้อนยอมตกลงมาเพราะอารมณ์โกรธชั่ววูบเลย  ยิ่งดิ้นยิ่งเหนื่อย  ยิ่งต่อต้านก็ยิ่งหมดแรง  แบคฮยอนไม่ชอบที่ตัวเองตัวเล็ก  คอยดูเถิด  เดี๋ยวจะไปอัพกล้ามให้ล่ำเป็นเดอะฮัคล์  แล้วปาร์คชานยอลจะต้องเสียใจที่รังแกเขาในวันนี้ 

                เรียวขาที่โผล่พ้นเสื้อสีขาวถูกดันจนชิดแผ่นอก  แบคฮยอนอยากจะเป็นบ้ากับท่าทางน่าอายนี่เหลือนเกิน  ต้องมานอนแหกแข้งแหกขาเปิดช่องทางให้ผู้ใหญ่ใจร้ายเข้ามารังแกสะโพกอวบอิ่มที่ยังช้ำไม่หายจากคราวก่อน   ได้แต่ปรือตามองดูคนตัวโตที่กำลังก้มลงไปหาส่วนล่างของตนเองแล้วก็ยิ่งพาให้หน้าเห่อร้อน  สะดุ้งเล็กๆตอนที่รู้สึกว่าชั้นในชื้นๆสีขาวของตนถูกแหวกออกไปข้างๆด้วยฝีมือนายหัวฉลามจอมโรคจิต  ไม่รู้ว่าจะถูกทำบ้าทำบออะไรอีก  อยู่ด้วยกันไปนานๆแบคฮยอนคงได้กลายเป็นพวกโรคจิตตามแน่ๆ

                “หื้ออออออ”   ความเปียกแฉะแตะที่ช่องทางไวสัมผัสจนเผลอกระตุกกาย เรียกเสียงหัวเราะในลำคอของคนที่ก้มหน้าก้มตารังแกกันไม่อายผีป่าผีทะเล   แบคฮยอนได้แต่กำมือกับเสื้อของตนเองแน่นเพราะความรู้สึกวูบไหวที่กำลังก่อตัว  ลิ้นร้อนไล้เลียผ่านช่องทางไปมาไม่ยอมหยุด  มือหนาเปลี่ยนใจถอดชั้นในที่แหวกไปข้างๆออกมาคาเอาไว้ที่หน้าขาเพื่อให้สะดวกแก่การเฟ้นฟัดสะโพกนิ่มที่อวบอิ่มล้นมือ  บีบเค้นคลึงหนักเพราะหมั่นเขี้ยวจนอดไม่ไหว  จับแหวกออกจนช่องทางเผยอเล็กๆเรียกร้องให้ชำเราเข้าใส่จนเสียงแหบหวานครางแผ่วแต่ดังก้องไปทั่วทั้งเกาะ

                รัวลิ้นเข้าใส่จนสะโพกอวบส่ายร่อนตามอารมณ์ที่กลบความเขินอายไปจนหมด  แสงไฟสาดส่องเพียงเล็กน้อยแต่เห็นใบหน้าน่ารักได้อย่างชัดเจนว่าบัดนี้มันน่าขย้ำแค่ไหน  หยาดน้ำใสไหลปริ่มขอบตานั่นไม่อาจรู้เลยว่าร้องไห้เพราะอายหรือร้องไห้เพราะเสียว  เสียงครางฮือดังเป็นระยะน่าฟัง  ชานยอลละลิ้นออกจากช่องทางแคบแล้วจับเรียวขาขาวที่ไม่อาจอ้าออกจากกันได้เพราะชั้นในที่ยังรั้งต้นขานั้นขึ้นพาดบ่าซ้ายเอาไว้  นิ้วหนาลูบวนร่องรักที่เปียกชื้นจากน้ำลายแล้วค่อยๆดันเข้าไปช้าๆ

                “อ๊า…. ไม่  ไม่  อื้อออ  ทราย  มัน อ๊ะ อื้อ”  ใบหน้าจิ้มลิ้มสะบัดรัวเพราะความรู้สึกบางอย่างที่แปลกปลอมไปจากนิ้วของชานยอล  เม็ดทรายเล็กๆบนหาดกำลังล่วงล้ำเข้ามาโดยไม่ได้รับอนุญาต  มันสากจนรู้สึกได้  แต่คนตัวสูงไม่ได้สนใจสักนิด  ยังคงเอาแต่กระทุ้งนิ้วเข้าใส่ไม่ปราณีกัน  แบคฮยอนสะอื้นเบาๆ  ทั้งทรายที่ครูดไปตามผนังด้านในและน้ำทะเลที่ยังเกาะซึมอยู่ก่อนหน้ามันทรมานยิ่งกว่าครั้งไหนๆ    

               

“อย่าร้องไห้ คนดี”  ชานยอลถอนนิ้วออกมา  ดูเหมือนแบคฮยอนจะงอแงเสียแล้ว  เขายังไม่อยากหยุดตอนนี้เมื่อมุกแห่งเกาะตะวันออกยังไม่ได้เริ่มทำหน้าที่ของมัน  เขายังไม่ได้ยินเสียงหวีดร้องของแบคฮยอน  เขายังอยากรังแกเด็กน้อยให้ถึงใจ  ชำเราเข้าใส่จนหมดแรง

               

“ฮึก…. แสบ  มัน  อ๊า!”

แบคฮยอนร้องลั่นเมื่อความใหญ่โตดุนดันเข้ามาไม่บอกล่วงหน้า  ความเจ็บแสบจากเม็ดทรายและน้ำทะเลแทบจะฆ่าแบคฮยอนให้ตายทั้งเป็นได้  บัดนี้อีกสิ่งที่ไม่ต่างกันคงจะเป็นแกนกายแสนร้ายกาจของนายหัวฉลามที่พามุกเจ็ดเม็ดเข้ามาครูดแทรกรังแกผนังอุ่นแคบแข่งกัน  ท่อนแขนแข็งแรงกอดเรียวขาสองข้างที่พาดบนบ่าไว้แน่น  กระแทกเข้าใส่รัวเร็วและรุนแรง  ยิ่งได้ยินเสียงหวีดร้องลั่นเกาะก็ยิ่งชอบใจ 

ชานยอลชอบเสียงของแบคฮยอนที่สุด

ชานยอลชอบใบหน้าจิ้มลิ้มของแบคฮยอนที่สุด

ชานยอลชอบผิวกายนุ่มนิ่มของแบคฮยอนที่สุด

ชานยอลชอบสะโพกอวบแน่นเนื้อของแบคฮยอนที่สุด….  ชอบที่มันถูกเขากระแทกกระทั้นเข้าใส่  ชอบที่มันเผลอร่อนรับแกนกายของเขาอย่างลืมตัว

ชอบนายหญิงของนายหัวฉลามที่สุด

“อ๊า!!!”  แบคฮยอนกระตุกเกร็งก่อนจะปลดปล่อยออกมาเมื่อแตะขอบอารมณ์  อีกแล้ว  อีกครั้งที่เขาเสร็จโยไม่ต้องแตะต้องส่วนอ่อนไหว  คนตัวเล็กเริ่มอยากจะร้องไห้จริงๆก็ครั้งนี้  ช่วงเวลานี้อับอายมากกว่าช่วงเวลาไหนๆ  ช่วงเวลาที่ถูกกระแทกจนเสร็จ  แบคฮยอนเห็นใบหน้าแห่งชัยชนะของชานยอลส่งมาให้  ร้ายกาจที่สุด    

“อืม  แบคฮยอน  คุณเป็นเด็กดี” 

“ไม่  หยุดพูด  อื้อออออ”  ความวูบโหว่งเกิดขึ้นทันทีเมื่อแกนกายปีศาจนั่นถอนออกไปอย่างรวดเร็ว  ลมทะเลพัดโกรกเข้าไปเต็มที่  ถึงไม่เห็นแต่แบคฮยอนก็รู้ว่ามันคงอ้ากว้างจนหุบไม่ลง  ร่างกายลอยหวือขึ้นด้วยท่อนแทนแน่นมัดกล้ามก่อนที่ร่างสูงใหญ่กำยำจะพาเดินเข้าไปในกระโจม 

วางเด็กน้อยที่สั่นระริกให้คลานเข่ากับพื้น  ชานยอลไม่คิดจะถอดชั้นในตัวเล็กออกไปเพราะยิ่งเรียวขาอ้าออกไม่ได้ก็ยิ่งสร้างอารมณ์  มันยิ่งเบียดชิดแน่นรัดตอดท่อนกายให้ถึงใจถึงอารมณ์ 

“อ๊ะ  อ๊า อื้ออออ  เบา  อ๊า”  เสียงหวานหวีดลั่นอีกครั้งเมื่อชานยอลแทรกกายร้อนเข้ามาอีกครั้ง   และมันทั้งแรงและเร็วยิ่งกว่าเดิม  ร่างกายถลาไปด้านหน้าตามแรงกระแทก  โยกสั่นจนน่าสงสาร  แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเมื่อถึงจุดที่อารมณ์ดิบเถื่อนเข้าครอบงำแบคฮยอนคิดว่ามันเสียวซ่านทรมานและสะใจ  ความขรุขระจากเม็ดมุกเสียดสีตามผนังอุ่นภายในสร้างอารมณ์เหมือนยามถูกแมลงกัดจนคันคะเยอแล้วก็มีมือที่เล็บยาวแหลมมาเกาแรงๆเพื่อดับอาการ  มันสุดยอดอย่างไม่อาจจะยอมรับ  แม้ริมฝีปากจะปฏิเสธแต่ร่างกายกลับส่ายรับร่อนสะโพกสวนเข้าใส่อย่างหมดยางอาย

“อืมมมม  อีกนิดแบคฮยอน  อ่า…”  แกนกายกระตุกแรงแล้วส่งน้ำขุ่นพุ่งเข้าใสช่องทางที่ถูกชำเราอย่างน่าสงสาร  นายหัวฉลามโน้มตัวลงไปสวมกอดแผ่นหลังบอบบางแล้วดันให้นอนลงเคียงข้างกันโดยไม่ถอนแกนกายออกไป  จูบซับขมับชื้นเหงื่อ  ผิวแก้มใส  และจับมือเรียวสวยขึ้นมาจุมพิตปลอบประโลมให้กายเล็กหยุดสั่นเทาในเวลานี้  ลูบศีรษะแผ่วเบาเพื่อกล่อมให้คนที่เหนื่อยหอบเข้าสู่นิทรา

ชานยอลห่มผ้าให้แบคฮยอนที่หลับสนิทไปแล้ว  ถอดเอาเสื้อตัวบางกับชั้นในออกไปจนเหลือเพียงร่างกายเปล่าเปลือยขาวผ่องยามต้องแสงสีนวล  เอาชุดทั้งหมดของคนตัวเล็กไปผึ่งเอาไว้ด้วยกันหวังว่าเด็กน้อยของเขาจะได้ใส่มันอีกครั้งในรุ่งเช้าก่อนจะกลับไปที่เกาะฉลาม จูบลาแผ่วเบาบนริมฝีปากเล็กๆก่อนที่สองขาก้าวกลับไปที่เรือ  ทิ้งตัวลงนั่งแล้วเอนกายอย่างที่ชอบทำ  เมื่อสัญญาเอาไว้ว่าจะไม่นอนในกระโจมด้วยกันตั้งแต่แรก  แน่นอนว่าคนอย่างเขาย่อมรักษาคำพูด  ดังนั้นนายหัวฉลามจะนอนเฝ้านายหญิงอยู่บนเรือตลอดทั้งคืน

The End