เมียมือกลอง เดอะซีรี่ส์ Special Halloween
"ชานยอลลลลล ชานยอลโว๊ยยยยยย"แบคฮยอนวิ่งโลดไปทั่วบ้านเพื่อตามหาเจ้าของชื่อที่กำลังเรียกอยู่ บ้านก็ไม่ได้ใหญ่โต เรียกขนาดนี้ก็ควรจะได้ยินแล้วมิใช่หรือ ถ้าเป็นคนอื่นแบคฮยอนจะคิดว่าคนถูกเรียกไม่ได้ใส่ใจต่อคำร้องหา แต่พอเป็นปาร์คชานยอลนี่มั่นใจได้ว่าหลับแน่นอน
สองขาก้าวขึ้นไปยังชั้นสอง ผลักประตูห้องนอนของอีกคนเข้าไป ร่างสูงใหญ่นอนอุตุอยู่บนเตียงหนานุ่มท่าทางสบาย คนตัวเล็กปีนขึ้นไปยืนด้วยท่าทางขึงขังก่อนจะใช้เท้าสะกิดคนที่หลับไม่รู้เรื่อง
"นาย!"
"อือออออออ"
ไม่ตื่นใช่ไหม... ได้ ปาร์คชานยอล เดี๋ยวรู้เลยครับ เดี๋ยวรู้เลยยยยยยยยย
"ย๊ากกกกกก"แบคฮยอนกระโดดคร่อมคนตัวโตเอาไว้ สองมือจึกทึ้งผมอีกฝ่ายอย่างรุนแรงพร้อมส่งแรงขย่มตัวลงไป นี่ถ้าไม่ตื่นก็เครื่องในพังแน่ๆ
"แว๊กกกกกกก อาร๊ายยยย แบคฮยอน อ๊อก"ชานยอลที่ตื่นเต็มตาได้แต่โวยวาย พยายามยกมือขึ้นปัดป้องแต่ก็ไม่เป็นผล เชื่อแล้วว่าช่วงนี้อ้วนขึ้นจริงๆ แรงมหาศาลเลยครับ!
"จะตื่นได้ยัง! นอนทั้งวัน ง่วงอะไรนักหนา ไปอดหลับอดนอนมาจากไหนห๊ะ ชาติที่แล้วเป็นยามหรือไง!"แบคฮยอนยอมปล่อยกระจุกผมที่จิกทึ้งอย่างเมามันส์อยู่นั้นออก ทิ้งท้ายด้วยการตะปบหน้าของชานยอลอีกครั้งก่อนจะลุกออกมาเพื่อให้อีกฝ่ายได้เป็นอิสระ
คนที่นอนอยู่ขดตัวเข้าหากัน ยกมือกุมหน้าที่ถูกตะปบเมื่อครู่ด้วยใจบอบช้ำ แบคฮยอนทำเช่นนี้กับพี่ชานได้อย่างไรกันครับ นี่ต้องใช้หน้าตาหากินนะครับ ไม่ต้องรุนแรงขนาดนี้ก็ได้ นี่ก็ตื่นตั้งแต่ขึ้นมาขย่มแล้ว แข็งด้วย(?) ขย่มมาไม่ได้ออมแรงเลย ปั๊ดโถ่!
มองคนตัวเล็กที่ลุกออกไปยืนกอดอกอยู่ที่ปลายเตียง ธุระสำคัญอะไรนักหนาถึงต้องมารบกวนเวลาพักผ่อนกันแบบนี้ นี่เพราะแบคฮยอนนอนน้อยสินะถึงได้ตัวไม่โต นี่พี่ชานนอนเต็มอิ่มนะครับถึงได้เจริญเติบโตแข็งแรงสมวัยร่าเริงสดใสขับถ่ายเป็นก้อน แนะนำว่าใครอยากสูงให้นอนเยอะๆ นอนทั้งวันไปเลยครับ แล้วให้สักการะนับถือเทพเจ้าแห่งการนอน กู่ร้องสรรเสริญท่านด้วยเสียงกรน หมั่นจุดธูปบูชาท่านแล้วปักไว้ที่กลางเตียงนอนเป็นประจำ จะทำให้เราผ่อนคลาย สบายอุรา ง่วงตลอดเวลาแล้วก็หลับประหนึ่งว่ากำลังซ้อมตาย จดไว้ไปใช้กันนะครับ ฮาวทูร่างสูง
"อะไรครับน้อง ปลุกทำไมครับ"
"คืนนี้ว่างป่ะ ไปงานฮัลโลวีนที่ห้างสกายกันเหอะ นี่ไปเล่นเกมตอบคำถามได้บัตรเข้างานมาสองใบแหละ"แบคฮยอนโบกบัตรแข็งสองใบในมือไปมา
"แล้วฉันจะไปไง คนไม่แห่กันมารุมหรอ"เข้าใจว่าคนมันฮอตไหมครับ ไปไหนมาไหนต้องระวังตัวครับ แล้วงานที่ท่าทางคนจะเยอะแบบนั้นโผล่เข้าไปคงได้กลายเป็นเนื้อสดท่ามกลางฝูงซอมบี้แน่ๆ
"มันเป็นงานแฟนซี ไม่มีใครรู้หรอกว่าเป็นนายน่ะ นะ ไปเป็นเพื่อนหน่อยนะชานยอลอา"
แหม ทำเสียงอ้อนเชียว เกือบจะน่ารักแล้วจ้ะ ถ้าไม่ใช่ว่าหนูเพิ่งจะชำเราหัวพี่ไปก่อนหน้านี้ จิกเข้าไป ดึงเข้าไป กระชากอีก ทึ้งแรงๆไปเลย คือนี่ผมพี่ชานยังบางไม่พอสินะ ต้องให้หัวล้านกันไปจริงๆซะก่อนถึงจะสาแก่ใจใช่ไหม ตอบ!
"แล้วมีชุดหรือไง คืนนี้แล้วจะเตรียมทันหรอ"
"มีดิ นี่ไปขอยืมจากภาคการแสดงที่มอแล้ว ฉันจะแต่งเป็นพ่อมด แล้วนายแต่งเป็นตุ๊กตาแอนนาเบลนะ แต่งหน้าใส่วิกรับรองไม่มีใครจำได้หรอก"
อะไรนะครับ? แอนนาเบล... นี่ชีวิตยังพินาศไม่พอหรอครับ! แอนนาเบลเห้ไร นี่ปาร์คชานยอลนะเว้ย นี่มือกลองนะเว้ย นี่ชาวร็อคนะครับ!
“คืองี้ คือจริงๆแล้วฉันนัดพวกพี่คริสเอาไว้นี่ดิ ตั้งใจว่าจะสังสรรค์กันเล็กๆน้อยๆอ่ะ”ก็นัดจริงๆนะครับ นี่
กะว่าพอหัวค่ำแล้วจะมัดมือชกขอตังค์เมียออกไปปล่อยผีเนื่องในวันฮัลโลวี
นเสียหน่อย แต่สงสัยว่าต้องไปตัวเปล่าเสียแล้ว
เพราะตอนนี้แบคฮยอนกำลังหน้างอแบบสุดๆ
“เออๆ จะไปไหนก็ไปเหอะ ฉันไปกับเพื่อนก็ได้”
“อ่า..จ้ะ”สบายพี่ชานแล้วครับ ถึงไม่ให้ตังค์แต่ก็ยังยอมให้ไป
มองตามคนตัวเล็กที่เดินกดโทรศัพท์ออกไป คาดว่าคงโทรชวนเพื่อนนั่นล่ะ ต่างคนต่างมีสังคม รู้ว่าอยู่ด้วยกัน แต่การที่ต้องทำทุกอย่างด้วยกันไปหมดมันก็น่าอึดอัดอยู่ไม่ใช่น้อย
“ฮัลโหล จงอิน คืนนี้ว่างรึเปล่า”
เสียงคุยโทรศัพท์งุ้งงิ้งดังมาจากด้านนอก บอกแล้วว่าแบคฮยอนต้องโทรชวนเพื่อน นี่ถ้าชวนเพื่อนตั้งแต่แรกก็จบแล้วครับ ป่านนี้แต่งตัวเสร็จเตรียมตัวออกจากบ้านกันไปแล้ว ถือว่าเป็นโชคดีที่ปาร์คชานยอลไม่ต้องใส่ชุดแอนนาเบลบ้าบออะไรนั้น เพราะดูเหมือนจะมีคนรับเคราะห์แทนไปแล้ว สงสารจงอินนั่นจริงๆ
เดี๋ยวนะ….
จงอิน…..
แบคฮยอนโทรชวนจงอิน ชื่อคุ้นจังครับ ขอเช็ครายชื่อในบัญชีหนังหมาสักครู่ อืม อ่า เอ่อ จงอิน จงอิน จงอิน เชี่ย! จงอินที่กอดเมียกู จงอินที่เอาหลังคอมาเล่นชู้กับช้างน้อยของเมียกู โอ้โห…. แบคฮยอนแม่งมีเพื่อนคนเดียวหรือไงวะครับเนี่ย
“แบคฮยอน! ฉันเปลี่ยนใจแล้ว เย็นนี้ฉันว่าง ว่างมาก โคตรว่างเลย”
แบคฮยอนที่เพิ่งตัดสายของเพื่อนสนิทหลังจากนัดแนะกันเรียบร้อยแล้วหันกลับมามองด้วยสายตาขุ่นเคือง ตอนชวนอ้างนู้นอ้างนี้บอกว่าไม่ว่าง ตอนนี้แล้วจะมาว่างอย่างนั้นหรือ ฝันไปเถอะ
"เสียใจด้วย ฉันนัดจงอินไปแล้ว แล้วจะไม่ยอมผิดนัดกับเพื่อนที่ตอบรับคำชวนของฉันในทันทีเพื่อไปกับคนที่เคยปฏิเสธฉัน เข้าใจมั้ยไอ้หูกาง"
ไม่นะ! ปาร์คชานยอลได้แต่มองตามแบคฮยอนที่เดินห่างออกไป แล้วเก็บข้าวของหยิบกระเป๋าตังค์ไปนั้นอย่าบอกนะว่าจะไปหาไอ้จงอิน มากไป มากไป มือหนารีบหยิบโทรศัพท์ของตัวเองออกมาก่อนจะต่อสายหาผู้จัดการสุดหล่อที่คอยแก้ปัญหาให้ได้แทบทุกอย่าง
'ไง ไข่เล็ก'ปลายสายเอ่ยทัก
"ไม่เล็กเว้ย! พี่แม่ง"
'เออๆ ไม่เล็กก็ไม่เล็ก แล้วเป็นไรทำเสียงหงุดหงิด เมียหนีหรอ'
แม่เจ้า คริสจิตสัมผัส อะไรจะข้ารู้ข้าเห็นขนาดนี้ครับ
"พี่หาบัตรเข้างานที่ห้างสกายคืนนี้ให้ผมหน่อยดิ"
'คืนนี้? แล้วแกไม่มากินด้วยกันรึไง'
"ไม่ไปแล้วพี่ ยังไงหาให้ผมหน่อยนะ แล้วขอชุดแต่งแฟนซีฮัลโลวีนด้วย แต่ไม่เอาแอนนาเบลนะ เดี๋ยวผมไปเอา แค่นี้นะพี่"
สั่งความแล้วก็รีบตัดสายเพื่อไปอาบน้ำเตรียมตัว บังอาจไปกับชายอื่น เดี๋ยวเจอกันแน่ครับบยอนแบคฮยอน ฮึ!
.
.
.
.
ทายสิว่าปาร์คชานยอลอยู่ที่ไหน? ถูกต้องครับ ตอนนี้กำลังประจำการอยู่ที่ห้างสกายเรียบร้อยแล้ว หลังจากพี่คริสจัดการธุระทุกอย่างให้แล้วพามาส่งไว้ที่นี่ ปาร์คชานยอลก็อยู่ในชุดแฟนซีท่านเคาท์ ฮึ ฮึ ฮึ แต่ไม่ใช่ท่านเคาท์แดร็กคิวล่า... เคาท์ดาวน์รองานเริ่มแล้วไปเสิร์ฟน้ำ! อยากจะบ้าตาย ชุดไอ้โรคจิตในเรื่องScreamนี่ก็ร้อนได้ใจจริงๆ วันนี้เป็นปาร์ตี้ฮัลโลวีน บริ
กรทุกคนจึงต้องแต่งชุดนี้แทนชุดฟอร์มปกติ
คนคิดนี่มันจะรู้ไหมว่าไอ้ชุดรุ่มร่ามนี่นอกจากจะเสิร์ฟอะไรไม่ได้้แล้วชาย
ผ้ามันยังพร้อมจะกวาดทุกสิ่งอย่างให้ลงไปเกลือกกลิ้งกับพื้น
'โทษทีว่ะไอ้ชาน ไม่มีบัตรเหลือเลยจริงๆ แต่ถ้าแกอยากเข้าไปทางนั้นเสนอให้เข้าไปทำงานแทน มีชุดแฟนซีให้ด้วย ไม่ต้องหาเอง ไม่ลำบาก'
ครับ ไม่ลำบากสักนิดเลย...
เสียงเพลงดังขึ้นเป็นสัญญาณว่างานกำลังเริ่ม ผู้คนในชุดแฟนซีสยองขวัญกำลังทยอยเข้ามา ชานยอลกวาดตามองหาพ่อมดตัวน้อยกับน้องแอนนาเบลที่คาดว่าจะเป็นชุดของแบคฮยอนและจงอิน มือหนาถือถาดค็อกเทลแหวกฝูงผีเข้าไปเพื่อหาเป้าหมาย
มีบ้างที่โซซัดโซเซเพราะหลายคนรุมแย่งเครื่องดื่มในถาดนี้และอีกหลายชีวิต
ที่กำลังเซิ้งผีฟ้าปาร์ตี้เบียดไปมารอบทิศทาง
เจอแล้ว!
น้องแอนนาเบลตัวดำกำลังยืนอยู่ใกล้ๆส่งยิ้มสยองขวัญให้กับคนตรงหน้า ร่างเล็กๆในชุดยาวแบบพ่อมดนั้นหันหลังอยู่โดยไม่คิดจะสนใจว่าบัดนี้มีบริกรในชุดไอ้หน้ากากโรคจิตมายืนประชิดตัว จงอินที่สังเกตเห็นขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะทำหน้าเหมือนถึงบางอ้อว่าเขาได้เอาเครื่องดื่มมาเสิร์ฟให้ มือของสาวน้อย(?)ตุ๊กตาผีสะกิดให้อีกคนหันไปรับเครื่องดื่ม ชานยอลเบิกตากว้างภายใต้หน้ากากสีขาวนั้นเมื่อได้เห็นพ่อมดน้อยเต็มตา แบคฮยอนดูเหมาะมากในชุดนี้ ชุดคลุมสีม่วงกับหมวกทรงสูงนั้นทำให้คนใส่ยิ่งดูน่ารัก การแต่งหน้าที่เน้นคมเข้มเปลี่ยนจากไอ้ตี๋น้ำเต้าหู้ให้กลายเป็นฮยอนอาโฟร์มินิททันที กรีดตาหนาเป็นขอบฟุตปาธ คอนแทคเลนส์สีเทานั้นอีก คิดว่าเซ็กซี่รึไง? ฮึ...คิดถูกแล้วครับ
แบคฮยอนหยิบเครื่องดื่มในถาดนั้นแก้วแล้วแก้วเล่าจนเหลือแต่แก้วเปล่าๆโดยไม่รู้เลยว่าคนที่ยืนบริการตนอยู่นั้นคือปาร์คชานยอล พูดคุยกระซิบกระซาบกับจงอินนาเบลอย่างใกล้ชิด ชานยอลได้แต่เบ้ปาร์คด้วยความหมั่นไส้ จะคุยใกล้กันไปไหนนักหนา เพลงเสียงดังก็ไม่ต้องคุยสิครับ นี่งานปาร์ตี้นะครับ ไม่ใช่งานแข่งโต้วาที เขาจัดให้ปาร์ตี้ไม่ได้ให้มาคุยกัน อยากคุยมากก็ควรอยู่บ้านใครบ้านมันแล้วโทรศัพท์คุยกันให้สาแก่ใจ
ไม่นานนักเสียงเพลงก็เริ่มเบาลงพร้อมกับพิธีกรที่ขึ้นมากล่าวต้อนรับผู้ร่วมงานอย่างเป็นทางการหลังจากที่งานเริ่มไปแล้วเกือบชั่วโมง ตอนนี้บางคนลงไปแหวกว่ายบนพื้นเรียบร้อยเพราะเมาจนทรงตัวไม่อยู่บริกรหลายคนต้องมาช่วยกันหามไปเก็บด้านหลัง ดูเหมือนคงมีการคาดการณ์ไว้แล้วว่าผู้ร่วมงานบางคนจะเมาหมาจนหมดสภาพถึงได้มีโซนพักผ่อนเอาไว้ให้ เป็นม่านสีดำรูดปิดเปิดแยกเป็นหลายห้องเพื่อความสะดวกสบายและความเป็นส่วนตัว โซฟานุ่มพร้อมกับชาร้อน น้ำผึ้ง และเครื่องดื่มเรียกสติทั้งหลายก็มีพร้อมบริการอยู่บนโต๊ะ ซึ่งปาร์คชานยอลขอเดาว่าอีกไม่นานแบคฮยอนจะได้ไปใช้บริการโซนพักผ่อนนั้นเช่นกัน ดูจากสภาพที่เริ่มโลกเอียงซ้ายเอียงขวาเพราะน้ำเมาเพียงไม่กี่แก้ว
"เอาล่ะครับ เราจะแจกกระดาษและปากกาให้แก่ทุกท่าน ขอให้ช่วยลงชื่อของผีที่ท่านคืดว่ายอดเยี่ยมที่สุดในค่ำคืนนี้ หากใครชนะเราจะมีรางวัลให้ด้วยล่ะคร้าบบบบบบ"เสียงของพิธีกรกล่าวดังไปทั่ว พร้อมๆกับบริกรที่เริ่มแจกกระดาษและปากกาให้ผู้ร่วมงานได้ลงชื่อโหวต
เสียงเพลงดังขึ้นอีกครั้งเพื่อให้ทุกคนได้สนุกสนานกันระหว่างรอผลโหวตนั้น ผีหลายตัวเริ่มวาดลวดลายออกท่าทางที่คิดว่าน่ากลัวสุดๆเพื่อให้คนอื่นๆโหวตให้ตนเอง แบคฮยอนหัวเราะคิกคักด้วยความสนุกสนานจากงานและอารมณ์คึกคักจากฤทธิ์ของเครื่องดื่มที่เผลอจัดไปหลายแก้ว
"ฉันโหวตให้แกดีกว่า"แบคฮยอนเอ่ยพลางส่งยิ้มให้จงอินที่ยังไม่รู้ว่าจะเขียนชื่อผีตัวใดลงไปดี
"เฮ้ย จะดีหรอ"
"ดีดิ ทั้งงานนี่แอนนาเบลเจ๋งสุดล่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า"พ่อมดน้อยหัวเราะร่า ทาบกระดาษลงบนอกของเพื่อนซี้ก่อนจะเขียนยุกยิกลงไปจนคนที่ทำหน้าที่เป็นโต๊ะจำเป็นนั้นถึงกับใจเต้นแรง แบคฮยอนน่ารัก จงอินรู้ดี วันนี้ก็ยิ่งน่ารัก ยิ่งเมาก็ยิ่งน่ารัก
ผลัก!
อยู่ๆก็มีบริกรในชุดไอ้หน้ากากโรคจิตเดินมาชนทั้งคู่จนเซ จงอินและแบคฮยอนมองแต่ก็ไม่คิดจะเอาเรื่อง เข้าใจว่าผู้คนเบียดเสียดเช่นนี้อุบัติเหตุย่อมเกิดขึ้นได้ บริกรผู้นั้นโค้งเพื่อขอโทษก่อนจะแบมือออกไป
พ่อมดตัวน้อยกับแอนนาเบลสุดสยองรีบส่งกระดาษลงชื่อให้ทันทีเพราะเห็นว่าบริ
กรคนอื่นๆก็เริ่มทยอยเก็บกระดาษกันแล้ว
หลังจากรับกระดาษมาแล้ว ชานยอลก็รีบเดินกลับไปด้านหลัง ช่วยคนอื่นๆรวบรวมกระดาษแล้วอาสาเป็นคนนับคะแนนเอง
ร่างสูงแอบหยิบเอากระดาษที่ตนเตรียมไว้ออกมาแล้วเอาประดาษผลโหวตของจริงออก
ไปครึ่งหนึ่ง แน่นอนว่าเพียงเท่านี้ผลโหวตก็จะเป็นเอกฉันท์ได้โดยไม่ต้องนับ แค่เอาผลคะแนนไปส่งก็จบ รอเวลาให้ถึงโอกาสเหมาะๆเท่านั้น ฮึ!
“เอาล่ะครับ บัดนี้ก็ถึงเวลาอันสมควรแล้ว ผลคะแนนออกมาได้เป็นเอกฉันท์มากๆเลยทีเดียวนะคร้าบบบบ แต่ก่อนที่เราจะได้ทราบผู้ชนะในค่ำคืนนี้ เรามาดูของรางวัลกันดีกว่าครับ!”พิธีกรผายมือออกไปด้านหลังที่มีบางสิ่งตั้งอยู่ภายใต้ผ้าคลุมสีดำ
ผุ้ช่วยอีกสองคนดึงผ้าคลุมออกเผยให้เห็นวัตถุชวนผวา นั่นมัน…. โลงศพ!
“นี่คือ! ตู้เย็นดีไซน์เก๋ออกแบบจากโลงศพของแดร็กคิวล่าเพื่อต้อนรับเทศกาลฮัลโลวีนนนนนนนนน ผู้ชนะจะได้เป็นเจ้าของมันเป็นคนแรกของโลก เพราะนี่คือสินค้าที่ห้างของเราจะเริ่มจำหน่ายในฮัลโลวีนปีหน้า ท่านจะหลงใหลในความงดงาม รู้สึกยิ่งใหญ่ประดุจดั่งท่านเคาท์แดร็กคิวล่ายามมองตู้เย็นนี้”
พิธีกรยังคงอวดอ้างถึงความพิเศษด้วยรูปลักษณ์ของตู้เย็นที่ไม่ว่าใครมองก็ล้วนแต่คิดว่ามันช่างประหลาดเสียเหลือเกิน คงเหมือนเอาโลงศพไปตั้งไว้ในบ้านไม่มีผิด
“ตู้เย็นดีไซน์เก๋นี่จะทำให้ท่านเป็นคนที่เก๋ที่สุดในโลกเพียงคนเดียวตลอดหนึ่งปีเต็มๆ สวย เท่ มีสไตล์ วางตรงไหนเก๋ตรงนั้น วางในบ้านเก๋ในบ้าน วางนอกบ้าน นอกบ้านก็เก๋ วาง
ป่าช้าเก๋สะเทือนทั้งโลกวิญญาณ
ผีฟ้าซาตานวิ่งกรู่กันเข้ามาสิงสู่ด้วยความเข้าใจผิดเพราะเราออกแบบมาได้
เหมือนจริงจนผีตนไหนก็แยกไม่ออก! เก๋กันขนาดนี้แล้วจะช้าอยู่ทำไมครับ เรามาประกาศชื่อผู้ชนะในค่ำคืนนี้กันเลยดีกว่า”
เสียงดนตรีลุ้นระทึกกึกก้องไปทั้งงาน …
“ผู้ชนะได้แก่ ตุ๊กตาผีแอนนาเบล! หนึ่งเดียวในงานนี้เลยนะครับ เป็นผีที่เก๋ไม่ซ้ำใครจริงๆช่างเหมาะกับตู้เย็นเก๋ๆของเรามากเลยทีเดียว เชิญคุณแอนนาเบลบนเวทีเลยคร้าบบบบบบ”
จงอินกระพริบตาปริบๆด้วยความตกใจปนงุนงง หันไปมองแบคฮยอนที่เมาโซเซหัวเราะคิกคักอยู่คนเดียวเหมือนพี้กัญชามาไม่มีผิด เสียงผู้ร่วมงานคนอื่นๆเร่งเร้าให้จงอินนาเบลรีบขึ้นไปรับรางวัลสุดสยองเสียทีเพื่อที่ทุกคนจะได้สนุกกันต่อ สุดท้ายก็จำใจทิ้งพ่อมดน้อยเอาไว้ตรงนี้ก่อนด้วยตั้งใจว่าจะรีบไปรับแล้วจะรีบกลับลงมา
จงอินเดินเบียดไปจนถึงเวที ส่งยิ้มแห้งๆให้พิธีกรที่ยังคงภาคภูมิใจในตู้เย็นประหลาดนี้ มองรางวัลที่จะได้รับด้วยความละเหี่ยใจ ใครจะบ้าเอามันไปตั้งในบ้านกันเล่า หันกลับไปเผชิญหน้ากับผู้คนที่รอแสดงความยินดีอยู่ด้านล่าง มองเลยไปยังที่ที่ตนทิ้งแบคฮยอนเอาไว้ก็ต้องตกใจเมื่อไม่พบว่าคนตัวเล็กไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว ครั้นจะลงไปก็ถูกพิธีกรเจ้าเดิมดึงเอาไว้เสียอีก จง
อินร้อนใจไม่น้อยอยากรีบรับรางวัลให้เสร็จเพื่อลงไปตามหาแบคฮยอนโดยไม่รู้
เลยว่าบัดนี้พ่อมดน้อยนั้นได้ถูกใครบางคนพาตัวไปด้านหลังเรียบร้อยแล้ว…
.
.
.
“อื้ออออ ชานยอล มาอยู่นี่ได้ไง”แบคฮยอนที่นอนแผ่ร่างบนโซฟาใช้สติที่เหลือเพียงน้อยนิดพิจารณาคนที่พาตนเข้ามาในโซนมืดๆนี้ ไม่เข้าใจว่าชานบยอลมาโผล่ในงานนี้ได้อย่างไร
“มาล่าแม่มด”ชานยอลที่ถอดหน้ากากออกแล้วเอ่ยตอบด้วยน้ำเสีงกรุ้มกริ่ม ร่างสูงใหญ่คร่อมทับคนบนโซฟาเอาไว้ โน้มตัวลงไปจนใบหน้าแทบจะแนบชิดกัน
“ตลก นี่เป็นพ่อมดเว้ย ลุกออกไปเลย เดี๋ยวมีคนเปิดเข้ามาเห็น”
“ม่านปิดอยู่ ไม่มีใครกล้าเปิดเข้ามาหรอก มันเป็นกฎ”ชานยอลรู้กฎดีเพราะเขามาทำหน้าที่บริกรอยู่ตั้งแต่เริ่มงานแล้วนั่นเอง
ถ้าม่านปิดอยู่นั่นก็แสดงว่ามีแขก เพื่อให้แขกได้พักผ่อนอย่างเป็นส่วนตัวจะไม่มีบริกรคนไหนเข้ามารบกวนเด็ดขาดนอกเสียจากจะถูกเรียกใช้ ชานยอลรู้ดีถึงได้พาคนตัวเล็กนี่เข้ามาด้านหลัง มั่นใจเต็มร้อยว่าจะไม่มีใครเข้ามา และต่อให้มีคนเข้ามาเขาก็ไม่สนอยู่ดี
มือหนาดึงหมวกออกจากศรษะเล็กนั้น จ้องมองใบหน้าที่ถูกเติมเต็มด้วยเครื่องสำอาง ปกติไม่แต่งหน้าก็เร้าอารมณืได้ดีอยู่แล้ว แต่แบบนี้ก็ไม่เลวเลย แบคฮยอนน่ารัก เหมือนลูกหมาตัวเล็กๆที่เห็นแล้วไม่มีใครไม่อยากจะเข้าไปฟัดให้หายหมั่นเขี้ยว ไม่ผอมแห้งแบบที่สัมผัสไปแล้วเจอแต่หนังหุ้มกระดูก อวบนิดนี้ก็นุ่มมือดีเหลือเกิน พุงน้อยๆชวนให้ขบเบาๆยอดอกแดงปลั่งที่เห็นแล้วทำเอาสติเตลิด กิริยาดีดดิ้นเล็กๆนั้นก็ยิ่งต้องเพิ่มแรงกอดรัดไปอีก
“ทริกออร์ทรีตกันมั้ยครับ”เอ่ยถามทั้งที่ริมฝีปากยังดูดดึงซ้ำๆกับปากเล็กๆของพ่อมดตัวเล็ก คลอเคลียอยู่ไม่ห่าง แบคฮยอนเมาแล้ว อ่อนแรงเสียจนขัดขืนไม่ได้ จึงต้องยอมโดนเอาเปรียบอยู่บนโซฟานุ่มนี้
“อะ อะ ไร อื้ออออ เอาหน้าออกไปดิ”มือเรียวดันใบหน้าหล่อเหลาด้วยแรงอันน้อยนิด ปกติเป็นคนแรงเยอะแท้ๆ แต่พอเมาแอ๋แบบนี้ก็กลายเป็นลูกหมาเชื่องๆได้เสียได้
“หืม ตอบมาเร็วสิ จะทริกหรือจะทรีต”ชานยอลถามอย่างเร่งเร้า ยกตัวขึ้นเพื่อดึงชุดที่ตนสวมอยู่ออกไปเผยให้เห็นเรือนกายแสนเพอร์เฟคที่ตนภาคภูมิใจ
“อ่า ไม่ ไม่เล่นนะ ไม่มีขนมเลย”ออกแรงดิ้นเล็กน้อยเพราะรู้สึกร้อนวูบแปลกๆที่โดนอีกฝ่ายเป่าลมไล่ไปตามลำคอ
“ไม่มีขนมก็มีแบคฮยอนไง… ตกลงว่าทรีตเลยนะ เพราะต่อให้ทริกฉันก็จะกวนจนนายต้องยอมให้กินอยู่ดี”
ริมฝีปากร้อนพรมจูบย้ำๆไปตามลำคอ ไล้ไปมาชวนให้วาบหวิว ขบเม้มเบาๆพอให้หายหมั่นเขี้ยว ส่งมือหนาไปปลดเปลื้องชุดพ่อมดแสนรุมร่ามออกไปกองรวมกับชุดของตนที่ถูกโยนไปก่อนหน้า ผิวกายขาวเนียนของแบคฮยอนยิ่งพาให้อารมณ์รักพุ่งสูง บีบเฟ้นไปตามผิวนุ่มลื่นอย่างเพลิดเพลิน ดูดดึงริมฝีปากสีชมพูนั้นจนเจ่อเผยอเรียกให้ซ้ำลงไปอีกจนแทบขาดห้วงหายใจ
แบคฮยอนหลับตาแน่นไม่กล้าพอจะมองดูสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น นี่ไม่ใช่ที่บ้าน มันทำให้กังวล หวาดกลัวและตื่นเต้นไปพร้อมๆกัน อารมณ์ของเขาก็ไม่ได้รู้สึกน้อยไปกว่าชานยอลสักนิด ทั้งที่คิดว่าไม่ได้ชอบผู้ชาย แม้แต่ชานยอลเองแบคฮยอนก็คิดว่าไม่ได้ชอบพอใดๆ แต่ไม่รู้ว่าทำไมสัมผัสทางกายระหว่างพวกเขามันช่างพาให้หลงไหลมัวเมาและเรียกร้องหาซ้ำๆอยู่เรื่อย
สองกายเปล่าเปลือยเบียดกันแนบชิดอยู่บนโซฟา แบคฮยอนทำให้ชานยอลไม่รู้จักพอ เขาไม่ใช่พวกคลั่งเซ็กส์แต่พอเป็นแบคฮยอน ชานยอลก็ใจเต้นและโหยหาที่จะได้กกกอดร่างกายนี้แทบจะตลอดเวลา รู้สึกตื่นเต้นยามที่นิ้วของตนส่งเข้าไปเบิกทางรักภายในกายของแบคฮยอน เสียงครางหวิวที่ดังเบาๆนั้นยิ่งทำให้อยากรังแก
“อ่า… อื้ออออ ฮะ ฮืมม อ๊า”ร่างกายที่ถูกพลิกให้คว่ำลงนั้นเกร็งสะท้านเมื่อถูกรุกล้ำด้วยเรียวนิ้วที่คุ้นเคย ซบใบหน้าลงหวังจะช่วยเก็บเสียงของตนได้บ้าง แม้เพลงในงานจะดังจนกลบหมดทุกสิ่งแต่แบคฮยอนก็ไม่อาจวางใจ หายใจหอบด้วยใจระทึกเมื่อชานยอลดึงนิ้วออกไป แอ่นสะโพกขึ้นรอรับกายร้อนที่บดเบียดอยู่นานเพื่อรอเวลาให้เขาพร้อมรับมันเข้าไปเติมเต็มความต้องการของกันและกัน
“อืมมม แบคฮยอน”
“อ๊า ชาน อ๊ะ อ๊า”อึดอัดเสียจนหายใจหอบโยน มือเรียวกำแน่นกับเบาะโซฟา ยกสะโพกขึ้นอีกหวังให้อีกคนช่วยขยับเสียทีเพราะเวลานี้หัวใจนั้นเต้นแรงจนแทบจะระเบิดออกมา ยิ่งค้างนานก็ยิ่งเขินอาย ไม่ว่าจะกี่ครั้งแบคฮยอนก็ยังไม่ชินกับมัน
จังหวะที่เนิบนาบในคราวแรกถูกเร่งขึ้นเรื่อยๆตามอารมณ์ที่พุ่งสูง มือประสานกันแน่นราวกับจะส่งกำลังใจเพื่อให้แรงกายสนองตอบกันและกัน ทั้งเร่าร้อน อิ่มเอม เต็มตื้นและสุขสม ยิ่งใกล้ฝั่งฝันก็ยิ่งเร่งให้รุนแรงมากขึ้นไปอีก เสียงกรีดร้องที่เสียวซ่านนั้นดังแข่งกับเพลงด้านนอกอย่างเผลอตัว ชานยอลส่งแรงเข้าใส่ไม่ผ่อนปรน ละมือจากมือเรียวสวยแล้วมาจับยึดสะโพกอวบอิ่มเอาไว้แน่น เร่งจังหวะเข้าไปจนร่างข้างใต้สั่นคลอนก่อนจะประสานเสียงแห่งอารมณ์พร้อมกันเมื่อถึงฝั่งฝันร่วมกันในตอนสุดท้าย
“ฮะ ฮืม อ๊า ชานยอล”กายเล็กกระตุกเกร็งรัดเอาความอุ่นร้อนของอีกคนเป็นจังหวะเบาๆสองสามครั้งก่อนจะทิ้งตัวลงแนบกับโซฟาอย่างหมดแรงเมื่ออีกฝ่ายถอนกายออกไปแล้ว ชานยอลหยิบชุดคลุมที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมาคลุมร่างกายที่อ่อนแรงของแบคฮยอนเอาไว้ ก้มลงไปจูบซับขมับที่ชื้นเหงื่ออย่างเอ็นดู
“กลับบ้านกันนะ”
แต่ดูเหมือนทั้งสองคนจะสุขจนลืมใครบางคนไปเสียแล้วล่ะ
อ่า… ตอนนี้จงอินนาเบลและตู้เย็นสุดเก๋จะเป็นอย่างไรบ้างนะ?
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น