[OS Special CHAN’s DAY]
I’m in love with a monster
ตอน… นายหญิงฉลามแห่งเกาะนางเงือก
“มึง”
แบคฮยอนชี้หน้าจงอินที่เพิ่งจะโผล่พ้นประตูเข้ามาในร้านกาแฟที่ตนนัดเอาไว้
ก่อนจะชี้ไปที่เพื่อนอีกสองคนอย่างเซฮุนและคยองซูที่ตามกันเข้ามาติดๆ “มึง
แล้วก็มึงด้วย พวกมึงมาช้า กูรอเป็นชั่วโมงแล้วนะ”
“ซอรี่ค่ะ
พวกกูไปทำธุระมา” จงอินเอ่ยด้วยสีหน้ายียวนจนเพื่อนตัวเล็กที่นั่งทำหน้างอต้องชกเข้าที่ไหล่เบาๆเพราะความหมั่นไส้
“จะมีธุระอะไรสำคัญไปกว่าการที่กูนัดมาเพื่อจะคุยเรื่องเตรียมสอบ” แบคฮยอนท่าทางจริงจังแต่เพื่อนอีกสามคนกลับขมวดคิ้วแสดงความสงสัยออกมา
“สอบไรมึง?”
“ก็ซูนึงไง พวกมึงลืมหรอ”
คนตัวเล็กไม่เข้าใจสักนิดว่าเพื่อนๆของตนทำไมถึงได้เอื่อยเฉื่อยกันนักทั้งๆที่การสอบเข้ามหาวิทยาลัยใกล้เข้ามาทุกทีแล้ว พูดเรื่องสอบก็ทำหน้างงกันหมด สงสัยคิดว่าจบมัธยมก็สบายแล้วสินะ ไม่เตรียมตัวอะไรเลย
“พวกกูไม่ต้องสอบ…” คยองซูพยายามอธิบาย “นี่มึงไม่รู้หรอว่าพวกกูได้โควตาเข้ามอชังมี”
อะ! ไร! นะ!
.
.
.
“คุณก็เลยโกรธแล้วพรวดพราดกลับมาบ้านโดยไม่ฟังเพื่อนพูดต่อหรอ”
ชานยอลนั่งฟังแบคฮยอนบ่นอยู่นานนับชั่วโมงตั้งแต่ที่คนตัวเล็กกลับมา
ดูเหมือนเรื่องที่ทำเจ้าตัวขุ่รข้องหมองใจจะเกี่ยวกับเพื่อนทั้งสามคนที่ได้โควต้าเข้ามหาวิทยาลัยอันดับต้นๆกันหมดแล้วไม่ยอมบอกให้รู้
เขาก็พอจะได้ยินจากครอบครัวบยอนว่าเด็กน้อยของเขาเรียนไม่เก่งเอาเสียเลย คงจะทำให้พลาดโควต้าไปในขณะที่เพื่อนๆได้กันหมด
“แล้วจะอยู่ทำไม
แค่นี้ผมก็เหมือนโดนถีบตกทางเท้าไปนอนคว่ำหน้าบนถนนให้รถสิบล้อทับตาย แล้วถ้าบังเอิญไม่ตายผมก็จะกัดลิ้นตัวเองซะให้ขาดใจเพราะอายเกินกว่าจะเงยหน้าขึ้นมาสบตาขอความช่วยเหลือจากคนอื่น คุณเข้าใจมั้ยเนี่ย ผมโดนเพื่อนทิ้งแล้ว พวกนั้นไม่บอกอะไรเลย ตั้งใจจะไปเรียนกันสามคนแล้วก็ปล่อยให้ผมไปแข่งไถนากับน้องทุยกลางแดดร้อนจัดในอุณหภูมิสี่สิบองศาที่ประเทศไทย… ผมไม่อยากอยู่ที่นี่แล้วอ่ะ”
แบคฮยอนระบายอารมณ์ยาวจนคนโตกว่าฟังไม่ทัน ความน้อยใจพุ่งขึ้นสิบระดับ
ไหนจะความโกรธที่ตีตื้นเข้ามาโดยที่เจ้าตัวก็ยังตอบไม่ได้ว่าโกรธเพื่อนเพราะอะไร จะโกรธที่เพื่อนไม่บอก โกรธที่เพื่อนได้โควตาแต่ตนไม่ได้
โกรธที่เพื่อนทำเหมือนจะทิ้งตนเอาไว้คนเดียว
หรือโกรธที่ตนเองฉลาดไม่พอที่จะตามเพื่อนไป มหาวิทยาลัยชังมีเป็นสถาบันเกรดดีที่สุดในสาขาเฉพาะทางด้านบริหาร และก็เข้ายากที่สุดเช่นกัน
ใช่ว่าแค่มีเงินก็จะเสนอหน้าเข้าไปนั่งเรียนได้ ที่นี่ต้องสอบเข้าไปเท่านั้นโดยแยกออกจากการสอบซูนึงของมหาวิทยาลัยอื่นๆเพื่อจะคัดเด็กได้ละเอียดยิ่งกว่า
แน่นอนว่าสติปัญญาระดับล่างอย่างบยอนแบคฮยอนไม่มีทางจะเข้าได้
นอกจากหน้าตากับฐานะแล้วแบคฮยอนก็ไม่มีดีอะไรอีก โง่ก็โง่
ทำอะไรเองก็ไม่เป็นสักอย่าง
เอาแต่ใจก็เท่านั้น ซ้ำยังมนุษยสัมพันธ์แย่สุดๆ มีแค่เพื่อนสามคนที่คบกันมานาน นอกนั้นคนตัวเล็กก็ไม่มีเพื่อนคนไหนอีกแล้ว นิสัยติดลบจนคนอื่นยี้กันหมด
ถ้าหากเข้ามหาวิทยาลัยชังมีตามพวกจงอินไปไม่ได้ คุณหนูบยอนก็หัวเดียวกระเทียมลีบเพราะไปที่อื่นคงไม่มีใครคบ
“ไม่อยากอยู่ที่นี่แล้วคุณจะไปไหนล่ะ เปลี่ยนใจอยากไปกับผมขึ้นมาแล้วหรือ”
ชานยอลแค่ลองถามออกไปเพราะแบคฮยอนดูท่าจะดื้อเกินกว่าจะยอมเขาง่ายๆ
แต่วินาทีนี้ที่คนตัวเล็กกำลังสับสนดูจะเหมาะกับการล่อลวงเป็นที่สุด ใครจะว่าชานยอลเป็นตาแก่โรคจิตที่ลุ่มหลงความน่ารักน่าฟัดของเด็กน้อยรุ่นหลานก็ตามแต่ เขาไม่ใส่ใจทั้งนั้น
ท้าพนันได้ว่าหากใครมาเจอตัวเล็กๆผิวขาวๆหน้าตาจิ้มลิ้มและนิสัยพยศเหมือนลูกแมวที่คิดว่าตัวเองเป็นเสือคงอยากจับมาตีก้นแรงๆให้สาแก่ใจกันทั้งนั้น
แต่ว่าหากใครกล้าทำแบบนั้นกับแบคฮยอนของเขารับรองได้ว่าจะจับมันโยนลงทะเลให้เป็นอาหารฉลามเสีย
“คุณเคยบอกว่าจะยกเกาะนางเงือกให้ผมใช่มั้ย?”
“ในกรณีที่คุณเป็นนายหญิงฉลาม…” ไม่มีอะไรได้มาฟรีๆ ชานยอลต้องบอกให้แบคฮยอนเข้าใจ
“ผมทำอะไรกับมันก็ได้ใช่มั้ย”
“ทุกอย่าง… ยกเว้นระเบิดมันทิ้ง”
“สร้างบ้านได้รึเปล่า”
“ได้”
“ห้างสรรพสินค้าล่ะ”
“ห๊ะ”
ชานยอลขมวดคิ้วมองเด็กน้อยเอาแต่ใจที่ทำสีหน้าคาดหวังสุดชีวิตก็ตัดสินใจรับปากอย่างเสียมิได้ “ได้สิ”
“สนามบิน”
“ความคิดดี
ผมก็วางแผนจะสร้างสนามบินกลางทะเลอยู่เหมือนกัน”
เรื่องสนามบินถือว่าเข้าท่าไม่น้อยเพราะชานยอลเองก็มีโครงการเรื่องนี้อยู่ อาจไม่ใหญ่โตแต่ก็พอจะให้จอดเครื่องบินส่วนตัวได้
“แล้วผมจะย้ายอะไรไปไว้ที่เกาะก็ได้ใช่รึเปล่า”
“ได้ทั้งหมดที่คุณต้องการ คุณอยากย้ายอะไรไปล่ะ เตียงนอนสี่เสาหลังใหญ่ของคุณ หรือจะให้ย้ายห้องคุณทั้งห้องไปเลย”
“ย้ายมหาวิทยาลัยชังมีไปสิ”
“คือ… ถ้าผมทำไม่ได้
คุณก็จะไม่ยอมไปอยู่กับผมหรอ”
“ทำไมถึงทำไม่ได้ล่ะ คุณรวยขนาดนี้
เขาพูดกันว่านายหัวฉลามผู้ยิ่งใหญ่ทำได้ทุกอย่างไม่ใช่หรอ
แค่นี้ทำไม่ได้แล้วผมจะไปฝากชีวิตกับคุณได้ยังไง”
“ผมเสียใจ แบคฮยอน ผมทำไม่ได้”
ชานยอลยอมรับแต่โดยดี ใครที่ไหนมันจะไปย้ายมหาวิทยาลัยทั้งสถาบันมาไว้ที่เกาะได้ “แต่… ผมให้คนไปอุ้มเพื่อนคุณมาไว้ที่เกาะได้นะ”
“ตกลง!”
ด้วยประการฉะนี้เด็กน้อยแบคฮยอนวัย 18ปีจึงถูกคุณอาผู้เป็นเพื่อนพ่อวัย
36ปีล่อลวงมาเป็นสมาชิกครอบครัวฉลามได้สำเร็จโดยที่ไม่ต้องออกแรงหรือใช้กำลังใดๆ
ซ้ำครอบครัวบยอนก็ไว้ใจให้ปาร์คชานยอลได้ดูแลลูกชายหัวแก้วหัวแหวนอย่างเต็มตัว
แต่ถึงกระนั้นแบคฮยอนก็คือแบคฮยอน เด็กดื้อก็คือเด็กดื้อ
พอมาถึงเกาะฉลามก็งอแงจะไปเกาะผีเสื้อให้ได้ บอกว่าคราวก่อนตั้งใจไปพักก็ไปไม่ถึง ชานยอลอธิบายให้ฟังว่าช่วงนี้เกาะจะวุ่นวายเพราะแขกมาพักกันเต็มอัตราเนื่องด้วยเป็นช่วงปิดเทอม
คงไม่เหลือห้องดีๆไว้รับรองนายหญิงแน่ๆคนตัวเล็กก็ไม่สนใจ
ยืนยันว่าอย่างไรก็จะไปเพราะไม่อยากนอนที่เกาะฉลาม นายหัวได้แต่ถอนใจ
ถ้าหากรู้ว่าจะดื้อแบบนี้จะไม่ใจดีด้วยตั้งแต่แรก จะแอบอุ้มหนีพ่อหนีแม่มาฟัดไม่ปราณีตั้งแต่เข้าเขตตะวันตกจนถึงเกาะฉลามให้รู้แล้วรู้รอดไป
“งั้นไปเกาะนางเงือก ผมจะให้คนงานไปตั้งกระโจมให้สักหลัง”
“ดี!”
.
.
.
แบคฮยอนมองร่างสูงใหญ่ที่กระโดดลงจากเรือจนน้ำทะเลเปียกไปครึ่งขา ไม่เข้าใจว่าจะจอดห่างอะไรนักหนา เจ้าตัวใส่กางเกงผ้ามาคงไม่รู้สึกอะไรแต่แบคฮยอนนี่สิ
กางเกงยีนส์ผ้าหนาชนิดที่ว่าไม่เปียกน้ำก็ยังหนัก แล้วตัวสูงขนาดชานยอลยังเปียกไปครึ่งขา
แบคฮยอนไม่จมถึงเอวเลยหรืออย่างไร
ช่วงนี้เขาเริ่มจะเกลียดความตัวเล็กของตัวเองอยู่บ่อยๆ ทั้งอ่อนแอกว่าโดนเขารังแกเอาแต่ใจแล้วยังต้องมาเปียกน้ำแบบนี้อีก
เหตุผลของนายหัวคือกลัวเรือจะชนหินโสโครกเพราะยังไม่เคลียร์รอบเกาะให้เรียบร้อย ถือเป็นเหตุผลที่คนอย่างเขาไม่รู้จะเอาอะไรไปเถียงจริงๆ ความรู้เรื่องพวกนี้ก็ไม่มีมาสู้ สุดท้ายก็จำใจยอมเปียกกระโดดตามลงน้ำจนได้
“ที่นี่ดูสะอาดกว่าเกาะฉลาม”
แบคฮยอนไม่ได้พูดเพราะอยากกวนอารมณ์ของชานยอล แต่มันเป็นแบบนั้นจริงๆตามที่เห็น หาดทรายละเอียดไร้เศษซากกิ่งไม้เปลือกหอยให้ตำเท้า มีโขดหิดเล็กใหญ่อยู่เป็นจุดๆ คลื่นก็ซัดเข้ามาไม่แรงนัก ต่างกับเกาะฉลามลิบลับ จะมีเหมือนกันก็คงเป็นความร่มรื่นจากต้นไม้ที่ขึ้นปกคลุมไปทั่ว
พอเห็นแบบนี้แบคฮยอนก็อยากจะพับโครงการสร้างบ้านไปเสีย
หากต้องตัดต้นไม่พวกนี้ก็น่าเสียดายไม่น้อย
“แน่ล่ะ ซื้อมาตั้งแพงนี่ครับ”
ชานยอลว่าพลางหันมาดึงมือก่อนจะชี้ไปที่กระโจมผ้าขนาดกลางที่ตั้งอยู่ห่างชายหาดไปนิดหน่อย “ผมให้คนติดไฟเอาไว้แล้ว อีกไม่นานคงมืด คุณจะได้ไม่กลัว”
“โอเค ผมจะพักผ่อนแล้ว คุณกลับไปเถอะ”
“ไม่กลัว?”
“กลัวอะไร คุณน่ะน่ากลัวที่สุดแล้ว อยู่ห่างๆคุณ
ผมก็ไม่มีอะไรให้กลัวทั้งนั้นแหละ”
“เชิญตามสบายครับ” ชานยอลไม่เร้าหรือต่อ ปล่อยให้คนตัวเล็กได้พักผ่อนตามที่ต้องการก่อนจะเดินกลับไปที่เรือ
แต่เขาก็ไม่ได้วางใจที่จะปล่อยให้แบคฮยอนอยู่บนเกาะคนเดียว แม้จะกลับขึ้นเรือมาแล้วก็ใช่ว่าจะได้ไปที่ไหน
ถอดเสื้อออกไปพาดไว้บนกาบเรือเพราะเปียกจากน้ำทะเลที่กระเด็นใส่แล้วนั่งเอนตัวลงเพื่อพักผ่อนในที่ของตนเองเช่นกัน
ท้องฟ้าสลัวทำให้ชานยอลรู้สึกเป็นห่วงเด็กน้อยจอมอวดดีของเขาขึ้นมา
เกรงว่าพอฟ้ามืดเจ้าตัวเล็กจะเกิดกลัวขึ้นมาเสียดื้อๆ
อย่างน้อยเขาควรไปบอกให้แบคฮยอนรู้เสียหน่อยว่าเขานั้นไม่ได้อยู่ที่ไหนไกล จากกระโจมตะโกนเรียกก็คงดังไปถึงเรือ เจ้าตัวจะได้ใจชื้นขึ้นบ้าง ตัดสินใจลงจากเรืออีกครั้งไปตามหาเป้าหมาย
เดินไปถึงกระโจมก็เห็นแสงไฟเริ่มสว่างสวนทางกับท้องฟ้า เห็นกางเกงยีนส์คุ้นตาพาดอยู่กับเก้าอี้ไม้หน้ากระโจม
เดาว่าแบคฮยอนคงจะถอดมาผึ่งไว้เพราะมันเปียกไปเกือบทั้งตัว แต่ที่น่าแปลกคือคนที่ควรเจอกลับไม่อยู่เสียนี่ แบคฮยอนไปไหนกันนะ?
มองหาจนทั่วก็พบว่าร่างเล็กๆที่แสนนุ่มมือกำลังนั่งสบายอกสบายใจบนโขดหิน ทอดสายตาออกไปยังทะเลที่เริ่มมืดลงเรื่อยๆ เห็นแล้วก็พอใจที่แบคฮยอนดูจะชอบที่นี่ ท่าทางผ่อนคลายแบบนั้นถือเป็นสัญญาณที่ดีว่าอีกฝ่ายจะไม่งอแงขอออกไปนอนที่อื่นเหมือนตอนอยู่บนเกาะฉลามอีก
“แบคฮยอน”
“คุณ… ไหนกลับไปแล้วนี่”
แบคฮยอนเบิกตากว้างที่เห็นว่านายหัวยังอยู่บนเกาะแบบนี้
มือเรียวสวยรีบดึงชายเสื้อลงมาปิดหน้าขาเอาไว้ ที่กล้าจะถอดกางเกงไปตากแบบนั้นก็เพราะมั่นใจว่าอยู่คนเดียว แต่นี่อะไร
เผลอไม่ได้เลยสักนิด
ผ่านไปไม่ถึงชั่วโมง คนแก่จอมเจ้าเล่ห์ก็มาประชิดตัว
“ผมนอนอยู่บนเรือ กลัวคุณอยู่คนเดียวไม่ได้ แล้วคุณก็กลับไปที่กระโจมได้แล้ว นี่กำลังจะมืด
ไฟส่องมาไม่ถึงเดี๋ยวคุณมองทางไม่เห็น”
“ไม่อ่ะ ผมจะอยู่ตรงนี้ก่อน” แบคฮยอนไม่ได้อยากเอาแต่ใจ
แต่คนมันสวมแค่เสื้อเชิ้ตกับกางเกงชั้นในเท่านั้น จะให้พรวดพราดลุกก็คงไม่ดีแน่ อย่างน้อยก็ควรให้ชานยอลออกไปก่อน
“ทำไมพูดยากแบบนี้ ชอบให้ผมเป็นห่วงหรอ” ไม่ว่าเปล่า
ร่างสูงใหญ่ตรงดิ่งเข้าไปหาคนที่นั่งขดอยู่บนโขดหินทันที ท่าทีตระหนกของแบคฮยอนดูน่าขันและน่ามอง
นึกถึงยามได้รังแกอีกฝ่ายเลือดในกายมันก็พลุ่งพล่านไปหมด
ไม่สนเสียงร้องโวยวายจากริมฝีปากเล็กๆแต่ถือวิสาสะจับอุ้มให้ใจหายกันไป
“นี่! คุณ ปล่อย!”
มือเรียวทั้งทุบทั้งดันอกกว้างของคนที่อุ้มตนอยู่ ยิ่งอุ้มท่าเจ้าสาวแบบนี้ชายเสื้อก็ยิ่งถลกขึ้นมาเห็นไปถึงไหนต่อไหน ยิ่งดิ้นก็ยิ่งไปกันใหญ่
สุดท้ายก็ต้องใช้ท่าไม้ตายที่รับรองได้ว่าเก่งมาจากไหนก็ต้องพ่ายแพ้
สองแขนจัดการล็อคคอคนตัวโตเอาไว้ก่อนจะโน้มลงมาแล้วอ้าปากงับหูกางๆนั่นไปเต็มแรง
ได้ผลอย่างที่คิด ชานยอลปล่อยแบคฮยอนร่วงลงพื้นทรายจนก้นจ้ำเบ้า
เสื้อที่เปียกชื้นถูดเม็ดทรายละเอียดจับจองพื้นที่บนเนื้อผ้าจนสกปรกไปหมด ถึงอย่างนั้นคนตัวเล็กก็ยังไม่สิ้นฤทธิ์ รีบยันตัวคลานหนีคนที่ทำหน้าดุเพราะถูกเขากัดหูไปเต็มๆ
แต่ยังไปได้ไม่เท่าไรก็ถูกมือหน้าจับข้อเท้าเล็กแล้วลากกลับไปหาอย่างไม่ปราณี ชีวิตนี้จะหนีนายหัวพ้นได้อย่างไร
ตกลงมาเป็นนายหญิงให้ก็ใช่ว่าจะปล่อยตัวให้ปู้ยี่ปู้ยำได้ง่ายๆ
อุตส่าห์ขอมาอยู่เกาะนางเงือกเผื่อจะได้ห่างกันบ้างก็ไม่วายจะถูกรังแกตามเคย
“ไม่ดื้อมันไม่ได้เลยหรือไงนะ”
ชานยอลคร่อมทับร่างเล็กที่นอนแผ่กับหาดทราย แสงไฟจากกระโจมส่องให้เห็นใบหน้าเง้างอนไม่ชัดนักแต่นายหัวก็มั่นใจว่าเด็กดื้อคงเบะหน้าใส่เต็มที่
ปากเล็กๆที่เชิดขึ้นเพราะโดนขัดใจนี่ช่างน่าขยี้ให้บวมช้ำเสียเหลือเกิน
“ไม่ต้องมาพูดเลย ไหนคุณบอกจะกลับไปแล้วทำไมยังอยู่ คุณคิดจะทำเรื่องลามกกับผมใช่มั้ย!”
“ด้วยความสัตย์จริง…
ตอนแรกแค่จะตามคุณให้เข้าไปนอนไม่ได้คิดจะทำอะไรทั้งนั้น แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้ว เด็กอะไรถอดกางเกงยั่วคนอื่น แบบนี้ต้องตีแรงๆ”
ริมฝีปากหนากดจูบลงบนกลีบปากเล็กๆ ดูดดึงอย่างร้ายกาจ บดขยี้อย่างชำนาญ
เด็กน้อยได้แต่ครางอื้ออึงในลำคอเพราะถูกปล้นจูบจนแทบไม่เหลืออากาศหายใจ
ข้อมือทั้งสองข้างถูกคนตัวโตกดเอาไว้เหนือศีรษะด้วยมือหนาเพียงข้างเดียว อีกข้างก็จัดการบีบเค้นไปตามลำตัวนุ่มนิ่มและสะโพกอวบน่าตี
“เฮอะ… ไม่ อื้อ!”
ถูกปล่อยให้โกยอากาศได้ไม่เท่าไรก็โดนปล้ำจูบซ้ำๆจนเจ็บไปหมด แบคฮยอนรู้สึกได้ว่าครั้งนี้มันรุนแรงกว่าคราวก่อนมากนัก
อาจเป็นเพราะครั้งนั้นอยู่ที่บ้านของเขาเอง นายหัวคงจะเกรงใจพ่อแม่เขาอยู่บ้าง แต่ตอนนี้สิ
คิดว่าคงไม่พ้นจะต้องเจ็บตัวเหมือนครั้งแรกบนเรือนั่น ไม่น่าใจร้อนยอมตกลงมาเพราะอารมณ์โกรธชั่ววูบเลย ยิ่งดิ้นยิ่งเหนื่อย ยิ่งต่อต้านก็ยิ่งหมดแรง แบคฮยอนไม่ชอบที่ตัวเองตัวเล็ก คอยดูเถิด
เดี๋ยวจะไปอัพกล้ามให้ล่ำเป็นเดอะฮัคล์
แล้วปาร์คชานยอลจะต้องเสียใจที่รังแกเขาในวันนี้
เรียวขาที่โผล่พ้นเสื้อสีขาวถูกดันจนชิดแผ่นอก
แบคฮยอนอยากจะเป็นบ้ากับท่าทางน่าอายนี่เหลือนเกิน
ต้องมานอนแหกแข้งแหกขาเปิดช่องทางให้ผู้ใหญ่ใจร้ายเข้ามารังแกสะโพกอวบอิ่มที่ยังช้ำไม่หายจากคราวก่อน ได้แต่ปรือตามองดูคนตัวโตที่กำลังก้มลงไปหาส่วนล่างของตนเองแล้วก็ยิ่งพาให้หน้าเห่อร้อน
สะดุ้งเล็กๆตอนที่รู้สึกว่าชั้นในชื้นๆสีขาวของตนถูกแหวกออกไปข้างๆด้วยฝีมือนายหัวฉลามจอมโรคจิต ไม่รู้ว่าจะถูกทำบ้าทำบออะไรอีก
อยู่ด้วยกันไปนานๆแบคฮยอนคงได้กลายเป็นพวกโรคจิตตามแน่ๆ
“หื้ออออออ” ความเปียกแฉะแตะที่ช่องทางไวสัมผัสจนเผลอกระตุกกาย
เรียกเสียงหัวเราะในลำคอของคนที่ก้มหน้าก้มตารังแกกันไม่อายผีป่าผีทะเล แบคฮยอนได้แต่กำมือกับเสื้อของตนเองแน่นเพราะความรู้สึกวูบไหวที่กำลังก่อตัว ลิ้นร้อนไล้เลียผ่านช่องทางไปมาไม่ยอมหยุด มือหนาเปลี่ยนใจถอดชั้นในที่แหวกไปข้างๆออกมาคาเอาไว้ที่หน้าขาเพื่อให้สะดวกแก่การเฟ้นฟัดสะโพกนิ่มที่อวบอิ่มล้นมือ
บีบเค้นคลึงหนักเพราะหมั่นเขี้ยวจนอดไม่ไหว
จับแหวกออกจนช่องทางเผยอเล็กๆเรียกร้องให้ชำเราเข้าใส่จนเสียงแหบหวานครางแผ่วแต่ดังก้องไปทั่วทั้งเกาะ
รัวลิ้นเข้าใส่จนสะโพกอวบส่ายร่อนตามอารมณ์ที่กลบความเขินอายไปจนหมด
แสงไฟสาดส่องเพียงเล็กน้อยแต่เห็นใบหน้าน่ารักได้อย่างชัดเจนว่าบัดนี้มันน่าขย้ำแค่ไหน หยาดน้ำใสไหลปริ่มขอบตานั่นไม่อาจรู้เลยว่าร้องไห้เพราะอายหรือร้องไห้เพราะเสียว เสียงครางฮือดังเป็นระยะน่าฟัง ชานยอลละลิ้นออกจากช่องทางแคบแล้วจับเรียวขาขาวที่ไม่อาจอ้าออกจากกันได้เพราะชั้นในที่ยังรั้งต้นขานั้นขึ้นพาดบ่าซ้ายเอาไว้
นิ้วหนาลูบวนร่องรักที่เปียกชื้นจากน้ำลายแล้วค่อยๆดันเข้าไปช้าๆ
“อ๊า…. ไม่ ไม่
อื้อออ ทราย มัน อ๊ะ อื้อ”
ใบหน้าจิ้มลิ้มสะบัดรัวเพราะความรู้สึกบางอย่างที่แปลกปลอมไปจากนิ้วของชานยอล เม็ดทรายเล็กๆบนหาดกำลังล่วงล้ำเข้ามาโดยไม่ได้รับอนุญาต มันสากจนรู้สึกได้ แต่คนตัวสูงไม่ได้สนใจสักนิด ยังคงเอาแต่กระทุ้งนิ้วเข้าใส่ไม่ปราณีกัน แบคฮยอนสะอื้นเบาๆ ทั้งทรายที่ครูดไปตามผนังด้านในและน้ำทะเลที่ยังเกาะซึมอยู่ก่อนหน้ามันทรมานยิ่งกว่าครั้งไหนๆ
“อย่าร้องไห้ คนดี” ชานยอลถอนนิ้วออกมา ดูเหมือนแบคฮยอนจะงอแงเสียแล้ว
เขายังไม่อยากหยุดตอนนี้เมื่อมุกแห่งเกาะตะวันออกยังไม่ได้เริ่มทำหน้าที่ของมัน เขายังไม่ได้ยินเสียงหวีดร้องของแบคฮยอน เขายังอยากรังแกเด็กน้อยให้ถึงใจ ชำเราเข้าใส่จนหมดแรง
“ฮึก…. แสบ
มัน อ๊า!”
แบคฮยอนร้องลั่นเมื่อความใหญ่โตดุนดันเข้ามาไม่บอกล่วงหน้า ความเจ็บแสบจากเม็ดทรายและน้ำทะเลแทบจะฆ่าแบคฮยอนให้ตายทั้งเป็นได้ บัดนี้อีกสิ่งที่ไม่ต่างกันคงจะเป็นแกนกายแสนร้ายกาจของนายหัวฉลามที่พามุกเจ็ดเม็ดเข้ามาครูดแทรกรังแกผนังอุ่นแคบแข่งกัน ท่อนแขนแข็งแรงกอดเรียวขาสองข้างที่พาดบนบ่าไว้แน่น กระแทกเข้าใส่รัวเร็วและรุนแรง
ยิ่งได้ยินเสียงหวีดร้องลั่นเกาะก็ยิ่งชอบใจ
ชานยอลชอบเสียงของแบคฮยอนที่สุด
ชานยอลชอบใบหน้าจิ้มลิ้มของแบคฮยอนที่สุด
ชานยอลชอบผิวกายนุ่มนิ่มของแบคฮยอนที่สุด
ชานยอลชอบสะโพกอวบแน่นเนื้อของแบคฮยอนที่สุด…. ชอบที่มันถูกเขากระแทกกระทั้นเข้าใส่ ชอบที่มันเผลอร่อนรับแกนกายของเขาอย่างลืมตัว
ชอบนายหญิงของนายหัวฉลามที่สุด
“อ๊า!!!”
แบคฮยอนกระตุกเกร็งก่อนจะปลดปล่อยออกมาเมื่อแตะขอบอารมณ์ อีกแล้ว
อีกครั้งที่เขาเสร็จโยไม่ต้องแตะต้องส่วนอ่อนไหว คนตัวเล็กเริ่มอยากจะร้องไห้จริงๆก็ครั้งนี้ ช่วงเวลานี้อับอายมากกว่าช่วงเวลาไหนๆ ช่วงเวลาที่ถูกกระแทกจนเสร็จ แบคฮยอนเห็นใบหน้าแห่งชัยชนะของชานยอลส่งมาให้ ร้ายกาจที่สุด
“อืม
แบคฮยอน คุณเป็นเด็กดี”
“ไม่
หยุดพูด อื้อออออ” ความวูบโหว่งเกิดขึ้นทันทีเมื่อแกนกายปีศาจนั่นถอนออกไปอย่างรวดเร็ว ลมทะเลพัดโกรกเข้าไปเต็มที่ ถึงไม่เห็นแต่แบคฮยอนก็รู้ว่ามันคงอ้ากว้างจนหุบไม่ลง
ร่างกายลอยหวือขึ้นด้วยท่อนแทนแน่นมัดกล้ามก่อนที่ร่างสูงใหญ่กำยำจะพาเดินเข้าไปในกระโจม
วางเด็กน้อยที่สั่นระริกให้คลานเข่ากับพื้น ชานยอลไม่คิดจะถอดชั้นในตัวเล็กออกไปเพราะยิ่งเรียวขาอ้าออกไม่ได้ก็ยิ่งสร้างอารมณ์
มันยิ่งเบียดชิดแน่นรัดตอดท่อนกายให้ถึงใจถึงอารมณ์
“อ๊ะ อ๊า
อื้ออออ เบา อ๊า”
เสียงหวานหวีดลั่นอีกครั้งเมื่อชานยอลแทรกกายร้อนเข้ามาอีกครั้ง และมันทั้งแรงและเร็วยิ่งกว่าเดิม ร่างกายถลาไปด้านหน้าตามแรงกระแทก โยกสั่นจนน่าสงสาร แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเมื่อถึงจุดที่อารมณ์ดิบเถื่อนเข้าครอบงำแบคฮยอนคิดว่ามันเสียวซ่านทรมานและสะใจ ความขรุขระจากเม็ดมุกเสียดสีตามผนังอุ่นภายในสร้างอารมณ์เหมือนยามถูกแมลงกัดจนคันคะเยอแล้วก็มีมือที่เล็บยาวแหลมมาเกาแรงๆเพื่อดับอาการ มันสุดยอดอย่างไม่อาจจะยอมรับ
แม้ริมฝีปากจะปฏิเสธแต่ร่างกายกลับส่ายรับร่อนสะโพกสวนเข้าใส่อย่างหมดยางอาย
“อืมมมม
อีกนิดแบคฮยอน อ่า…”
แกนกายกระตุกแรงแล้วส่งน้ำขุ่นพุ่งเข้าใสช่องทางที่ถูกชำเราอย่างน่าสงสาร
นายหัวฉลามโน้มตัวลงไปสวมกอดแผ่นหลังบอบบางแล้วดันให้นอนลงเคียงข้างกันโดยไม่ถอนแกนกายออกไป จูบซับขมับชื้นเหงื่อ ผิวแก้มใส
และจับมือเรียวสวยขึ้นมาจุมพิตปลอบประโลมให้กายเล็กหยุดสั่นเทาในเวลานี้ ลูบศีรษะแผ่วเบาเพื่อกล่อมให้คนที่เหนื่อยหอบเข้าสู่นิทรา
ชานยอลห่มผ้าให้แบคฮยอนที่หลับสนิทไปแล้ว ถอดเอาเสื้อตัวบางกับชั้นในออกไปจนเหลือเพียงร่างกายเปล่าเปลือยขาวผ่องยามต้องแสงสีนวล เอาชุดทั้งหมดของคนตัวเล็กไปผึ่งเอาไว้ด้วยกันหวังว่าเด็กน้อยของเขาจะได้ใส่มันอีกครั้งในรุ่งเช้าก่อนจะกลับไปที่เกาะฉลาม
จูบลาแผ่วเบาบนริมฝีปากเล็กๆก่อนที่สองขาก้าวกลับไปที่เรือ ทิ้งตัวลงนั่งแล้วเอนกายอย่างที่ชอบทำ เมื่อสัญญาเอาไว้ว่าจะไม่นอนในกระโจมด้วยกันตั้งแต่แรก
แน่นอนว่าคนอย่างเขาย่อมรักษาคำพูด ดังนั้นนายหัวฉลามจะนอนเฝ้านายหญิงอยู่บนเรือตลอดทั้งคืน
The End
