Intro #FLandG

Intro #FLandG

"ปล่อย..." จิระพยายามยื้อร่างกายอ่อนปวกเปียกของตนเองออกมาจากชายตรงหน้าที่เพิ่งเจอกันไม่กี่ชั่วโมง ตั้งใจจะมอมเหล้าเขาแท้ๆ แต่กลับพลาดท่าโดนมอมเสียเอง อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ต้องพาตนเองออกไปให้พ้นจากอีกฝ่ายก่อนที่จะถูกทำรุ่มร่ามไปมากกว่านี้

ผละตัวออกมาได้ก็รีบแหวกฝูงชนที่กำลังโยกย้ายเบียดเสียดกันอยู่ แสงสีและเสียงเพลงยิ่งทำลายสติการรับรู้มากขึ้น อย่างน้อยก็ต้องออกไปให้พ้นร้านเสียก่อน ยังไม่ทันได้ก้าวพ้นประตูร่างทั้งร่างก็ถลาเข้าสู่อ้อมแขนของใครบางคนที่เดินสวนเข้ามา

"คุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ?" เสียงทุ้มเอ่ยถาม

เสียงคุ้นหูเสียจนจิระอยากเห็นหน้า แต่เปลือกตาก็หนักเกินกว่าจะฝืนมอง

"ไม่.. ไม่เป็น"

"จี จีใช่ไหม" นอกจากเจ้าของอ้อมแขนนี้จะมีน้ำเสียงที่คุ้นหูแล้ว ดผุเหมือนอีกฝ่ายจะรู้จักตนเองเสียด้วย จิระพยานามฝืนตนเองอีกครั้งแม้เรี่ยวแรงและสติแทบไม่เหลือ ใบหน้าเลือนลางท่ามกลางแสงสีแต่กลับเด่นชัดในความรู้สึก เพราะจำได้ขึ้นใจ แม้จะเห็นเพียงเสี้ยวหน้าก็รู้ได้ทันที

"พี่หวานหรอ..."



จิระรู้สึกตัวเล็กน้อยเพราะถูกรบกวนการนอนแต่ก็ไม่อาจเรียกสติทั้งหมดกลับมาได้ ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศกระทบผิวราวกับร่างกายนี้ไร้ซึ่งอาภรณ์ แรงกดทับหนักๆ พร้อมเสียงกระซิบแหบพร่าข้างหู

"จี พี่คิดถึงนะ"

จิระจำได้ น้ำเสียงแบบนี้ ชายคนเดียวที่เคยได้ครอบครองเมื่อนานมาแล้ว คนที่ลึกๆแล้วยังคงคิดถึงอยู่เสมอ

"พี่หวาน... อ่ะ!" จิระสะดุ้งเพราะรู้สึกถึงความเย็นที่สอดแทรกผ่านเข้ามาในช่องทางด้านหลัง

"อย่าเกร็ง แค่นิ้ว"

"มันเจ็บ อื้อ"

ก้านนิ้วดันเข้ามาจนสุดความยาว ก่อนจะขยับเชื่องช้าให้คนถูกกระทำได้ปรับตัว ความฝืดแน่นค่อยๆคลายลง ก่อนที่สองนิ้วจะถูกดึงออกไปและบางสิ่งที่ใหญ่โตกว่าพยายามสอดเข้ามาแทน

"อ๊า! มันเจ็บ เจ็บ!"

"ใจเย็นจี พี่จะค่อยๆทำ"

จิระผวากอดอีกฝ่าย รู้สึกเหมือนร่างกายกำลังถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ อวัยวะโตเต็มที่รุกล้ำเข้ามาไม่หยุด ความทรมานที่ไม่เคยพบเจอเพราะมีบางอย่างเป็นเม็ดขรุขระเสียดสีไปกับผนังด้านใน ยิ่งดันเข้ามาลึกก็ยิ่งต้องยกสะโพกรับราวกับกลัวว่ามันจะหายไป จิระห้ามตนเองไม่ได้ แม้จะเจ็บ แต่ก็ต้องการเช่นกัน

"แน่นมาก"

"พี่หวาน อะไรไม่รู้ มันเจ็บ... อ่ะ อ๊า เจ็บ"

"อืม อย่าเกร็ง" เสียงทุ้มกระซิบเบาๆ ก่อนจะเริ่มขยับจนร่างบอบบางหวีดร้องครวญคราง "มุกครับ จีเสียวไหม"

แรงอัดกระแทกเพิ่มขึ้นเรื่อยๆจนจิระดิ้นพล่าน เผลอเด้งสะโพกสวนรับอย่างไม่นึกอาย อ้าปากร้องแข่งกับเสียงเนื้อกระทบกันจนลั่นห้อง จิระคิดว่าตนเองกำลังฝัน ไม่มีทางที่ตนเองจะได้อยู่กับคนที่ไม่เจอกันนานเป็นสิบปี ไม่มีทางที่ชายหนุ่มที่แสนสุภาพและอ่อนโยนคนนั้นจะมีรสนิยมเฉพาะตัวอย่างการฝังมุกและรสเซ็กส์ที่ดุดัน ตอนนี้เขากำลังฝัน แต่การปล่อยตัวปล่อยใจในความฝันก็คงไม่ผิดอะไร

"อึก... ลึก อ่า"

"ร้องดังๆอีก อืม... ให้พี่ฟังเสียงจีตอนเสร็จหน่อยครับ"

"พี่ อ๊ะ พี่หวาน แรงไป อ๊ะ มันจะ..."

เสียงสูดปากดังอยู่ข้างหูพร้อมกับเสียงทุ้มที่กระซิบบอกให้ครางดังกว่านี้ไม่หยุด แรงกระแทกที่แรงจนเนื้อตัวสั่นคลอนกำลังพาให้จิระขึ้นไปแตะจุดสูงสุด ยิ่งร้องดังยิ่งถูกชำเราหนักหน่วงเร่งให้ถึงเร็วขึ้น มือเท้าเกร็งจนหงิกงอ แต่คนกระทำก็ไม่คิดจะสงสาร

"อ๊ะ! จะถึง อึก พี่หวาน พี่หวาน อ่ะ อ๊า!"

ร่างกายกระตุกหงึกพร้อมทั้งปลดปล่อยออกมาเต็มที่ ความรู้สึกราวกับกระโดดลงจากยอดตึกเกือบทำให้หัวใจแทบหยุดเต้น จิระหอบหายใจสองแขนยังคงกอดคออีกฝ่ายไว้แน่น รับรู้ได้ถึงจังหวะที่หนักขึ้น เร็วขึ้น และรู้สึกถึงความอบอุ่นที่ฉีดพ่นเข้าใส่เต็มช่องทางก่อนที่สติทั้งหมดจะดับวูบไป


.

.

.


เสียงสายน้ำกระทบลงพื้นปลุกให้จิระรู้สึกตัวขึ้น เตียงที่ไม่คุ้นเคย เครื่องปรับอากาศที่เย็นกว่าปกติ และความเจ็บร้าวที่สะโพก ทุกอย่างกำลังบอกว่าตอนนี้เขาไม่ได้อยู่ในห้องของตนเอง และเมื่อคืนก็ไม่ใช่ความฝัน ลนลานลุกจากที่นอนคว้าเสื้อผ้ากระจัดกระจายบนพื้นขึ้นมาสวม สายตาเหลือบมองไปยังประตูห้องน้ำที่ปิดสนิท

วินาทีนี้จิระไม่กลัวแล้วว่าตนจะนอนกับคนแปลกหน้า เพราะสิ่งที่กลัวยิ่งกว่าคือการนอนกับคนที่ไม่อยากเจอที่สุด สายตาเลื่อนไปเจอกระเป๋าสตางค์บนโต๊ะ สองจิตสองใจที่จะเปิดดู แต่ความอยากรู้ก็ชนะทุกครั้ง ทันทีที่เปิดดูด้านใน บัตรประชาชนเด่นหรานั่นก็ทำให้สติหลุดไปชั่วขณะ

ชยันต์ วรภัทร

"ฉิบหายแล้วไอ้จี"

จิระวางทุกอย่างลงแล้วรีบพาตนเองออกจากห้องแต่ความรู้สึกเปียกแฉะที่ช่องทางก็ทำให้นึกหงุดหงิด ไอ้คนเฮงซวยนั่นไม่ยอมใส่ถุงยาง จะให้เปียกแบบนี้ไปขึ้นแท็กซี่คงไม่เหมาะ สุดท้ายกว่าเดินไปคว้าเอากุญแจรถที่วางอยู่ออกมาด้วย

"ยืมก่อนแล้วกันนะ"


ดูเหมือนที่นี่จะเป็นโรงแรมหรูสักแห่งที่ชาตินี้คนอย่างจิระคงไม่มีปัญญาเสียเงินเข้ามาแน่ๆ ออกจากลิฟล์มาได้ไม่ทันไรก็เกิดปัญหาตามมาทันที

มันจอดรถไว้ตรงไหนวะ?

จะไปขอให้พนักงานช่วยตามหาก็ดันไม่รู้ทะเบียน ต้องเดินตามหาเองเพิ่มความยุ่งยากไปอีก รู้อย่างนี้ขึ้นแท็กซี่อย่างเดิมคงจะดีกว่า

สอดสายตาหารถที่เป็นยี่ห้อเดียวกัน ก่อนจะค่อยๆกดปลดล็อคไปทีละคัน ยิ่งเห็นก็ยิ่งไม่อย่างจะเชื่อว่าชยันต์จอดรถไกลขนาดนี้แต่ยังอุตส่าห์พาตนเองที่เมาเละเทะแบบนั้นขึ้นไปถึงห้องได้


ปิ๊บ!

"เยส!" แต่ยังไม่ทันได้เปิดประตูเข้าไปนั่งอย่างใจคิดก็ถูกใครบางคนดึงเอาไว้เสียก่อน

การเผชิญหน้ากันอีกครั้งในแบบที่มีสติครบถ้วนทำให้จิระควบคุมตนเองไม่ได้ มือไม้เริ่มสั่นอย่างที่ไม่รู้ว่าสาเหตุนั้นเป็นเพราะความกลัวหรือความโกรธ

"พัฒนาขึ้นนะจี" ชยันต์ยกยิ้ม "สิบสองปีก่อนขโมยเงินสามล้าน แล้วตอนนี้ ก็ขโมยรถเจ็ดล้านอีก ให้พี่แจ้งตำรวจดีไหม"


TBC.


#FLandG