I'm in love with a monster
ChanBaek Special Valentine
ตอน... บอกว่าไม่ได้หึง ก็ไม่ได้หึงสิ!
“ทิ้งพวกกูไปสุขสบายแล้วยังมีหน้ามาโทรเรียกอีก” จงอินบ่นหลังจากทิ้งตัวลงนั่งร่วมโต๊ะกับเพื่อนๆเป็นคนสุดท้าย วันนี้แบคฮยอนโทรตามให้มาเจอกันที่ร้านประจำ ซึ่งค่อนข้างน่าแปลกใจที่เห็นนายหญิงฉลามมาโผล่กลางกรุงโซลแบบนี้
“พูดมาก พวกมึงอ่ะ ทิ้งกู” คนตัวเล็กปาฝาขวดน้ำใส่จงอินที่พูดจาประชดประชัน ใครกันแน่ที่ทิ้งใคร เพราะเพื่อนตัวดีทั้งสามคนหนีไปสอบเข้ามหาวิทยาลัยต่างหาก แบคฮยอนถึงต้องพาเอาหัวใจอันบอบช้ำไปรักษาไกลถึงเกาะฉลาม ยังจะมีหน้ามาพูด!
“เลิกเถียงกันแล้วบอกว่าสิว่ากูโดนปลุกตั้งแต่เช้ามานั่งอยู่นี่เพื่ออะไร” คยองซูทำหน้าบอกบุญไม่รับ
“ปาร์คชานยอล!” แบคฮยอนเอ่ยด้วยท่าทางจริงจัง “เขามีลับลมคมในกับกู คราวก่อนหน้าหนวดสภาพเหมือนโจรสลัดมาคุยธุระได้ไม่มีปัญหาแถมชวนกูมาด้วยกันอีก แต่คราวนี้แต่งตัวเนี้ยบหน้าเกลี้ยงสูทก็ไม่เอามา กูขอมาด้วยก็ไม่ยอม แบบนี้มันผิดปกติชัดๆ!”
“อ่อๆ จับผิดผัวมีเมียน้อยนี่เอง”
“ผัวไร พูดดีๆไอ้เซฮุน”
“มึงได้กับเขาแล้วป่ะ? ไม่เรียกผัวแล้วจะให้เรียกเพื่อนพ่อหรอ อายุก็พอได้อยู่นะ”
“……….” แบคฮยอนได้แต่ปิดปากเงียบเพราะไม่รู้จะเถียงอย่างไร ทั้งเรื่องที่ตนตกเป็นของปาร์คชานยอลไปแล้ว รวมถึงเรื่องที่อีกฝ่ายเป็นเพื่อนพ่อด้วย
.
.
.
ถึงมันจะดูเป็นเรื่องไร้สาระสักแค่ไหน แต่สุดท้าย พวกเขาทั้งหมดก็มานั่งอยู่ในล็อบบี้โรงแรมที่ปาร์คฃานยอลเช้าพักจนได้ ได้รับความอนุเคราะห์จากคุณพ่อบ้านซายังที่ให้ข้อมูลต่างๆมาอย่างเต็มใจ พร้อมส่งกำลังใจให้จัดการนายหัวฉลามเสียให้เข็ดหลาบ แต่จงอิน เซฮุนและคยองซูคิดว่ามากกว่าการให้กำลังใจ มันคือการเสี้ยมให้ผัวเมียตีกันชัดๆ คุณพ่อบ้านจอมเพี้ยนนี่ก็หาเรื่องเล่นสนุกกับพวกเจ้านายอยู่เรื่อย
"มีทั้งโรงแรม ทั้งเลขห้อง ทีนี้ลองบอกกูสิว่าจะทำไงต่อ" เซฮุนเอ่ยถาม เพราะพวกเขานั่งอยู่ตรงนี้มาเกือบ 3ชั่วโมงแล้ว
"ก็เขาไม่อยู่นี่หว่า รอให้กลับมาก่อนดิ" แบคฮยอนเองก็ร้อนใจ ลองถามจากพนักงานก็ได้รับข่าวร้ายว่าปาร์คชานยอลออกไปข้างนอกเสียนี่
"แล้วหลังจากคุณชานยอลกลับมา มึงจะทำไงต่ออ่ะ พุ่งเข้าไปทึ้งหัวเขาแล้วคาดคั้นถามหาเมียน้อยหรอ" คยองซูเลิกคิ้วมองเพื่อนซี้หางตาตกที่พาพวกเขาทั้งหมดมานั่งโง่ๆโดยไม่คิดแผนอะไรเอาไว้สักอย่าวง
"มึงเข้าไปแอบในห้องก่อนที่เขาจะกลับมาสิ น่าจะเข้าท่ากว่านะ โผล่พรวดไปตอนเขาอยู่ให้ตกใจ เดี๋ยวก็ถูกยิงตายห่ากันพอดี" จงอินลุกขึ้นยืนพลางดึงมือแบคฮยอนให้ลุกตาม
ทั้งหมดลุกขึ้นเดินตามจงอินไปแบบงงๆ แบคฮยอนถูกลากมาโดยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเพื่อนตัวดำตั้งใจจะทำอะไร คงไม่ได้คิดว่าตนเป็นอีธานจาก Mission Impossible แล้วพาพวกเขาไปปฏิบัติภารกิจเหนือเมฆเจาะระบบเข้าห้องพักในโรงแรมหรอกนะ ถ้ามันต้องยากถึงเพียงนั้น เขาขอโทรหาพ่อหาแม่แล้วให้พวกท่านจัดการเสียดีกว่า แต่ก็ดูเหมือนว่าแบคฮยอนจะคิดเยอะเกินไป เพราะบัดนี้พวกเขากำลังยืนอยู่หน้าห้องพักของแม่บ้าน จงอินยกมือห้ามไม่ให้พวกเขาตามตนเองเข้าไปด้านใน ใช้เวลาเพียงไม่นานเพื่อนตัวดำก็ออกมาด้วยใบหน้าบูดบึ้งพร้อมส่งคีย์การ์ดให้แบคฮยอน
"จบงานนี้มึงต้องตอบแทนกูอย่างยิ่งใหญ่" จงอินชี้ที่แก้มของตนเอง ซึ่งทุกคนก็เพิ่งจะได้สังเกตว่ามันมีรอยลิปสติกจางๆติดอยู่ อย่าบอกนะว่า...
"นี่มึงถึงกับเอาตัวเข้าแลกเพื่อกูเลยหรอ เพื่อนรัก" แบคฮยอนกลั้นขำจนน้ำตาเล็ด ในขณะที่เซฮุนกับคยองซูหัวเราะลั่นไปเรียบร้อยแล้ว
"พวกมึงหยุดเลยนะ เดี๋ยวกูถีบให้ โชคดีแค่ไหนแล้วที่ป้าคนนั้นคุยง่าย ยอมให้จูบแก้มทีเดียวก็ให้กุญแจมาแล้ว นี่ถ้าเป็นคนอื่นกูคงโดนปล้ำ" มือหนาถูแก้มแรงๆหวังลบรอยจูบที่ติดแก้มอย่างน่าสงสาร
ทั้งสามคนพาพากันเดินไปส่งแบคฮยอนที่ลิฟท์ อวยพรให้เพื่อนตัวเล็กโชคดี ก่อนจะกลับมานั่งรอที่ล็อบบี้อีกครั้ง แต่เพียงไม่นานเป้าหมายของพวกเขาก็เดินเข้ามา ทั้งหมดรีบหันหน้าแอบโดยพร้อมเพียงกัน ค่อยๆลอมมองตามหลังไปอย่างหวาดหวั่น ปาร์คชานยอลเดินตรงดิ่งไปที่ลิฟท์พร้อมหญิงสาวนางหนึ่งที่ใครได้เห็นก็ต้องบอกเป็นเสียงเดียวกันว่า ขาวสวยหมวยเอ็กซ์เสียจนบยอนแบคฮยอนมีสิทธิ์ถูกถีบตกถังขยะเปียกไปอย่างไม่ใยดี
ด้านแบคฮยอนที่เข้ามาในฃห้องได้สำเร็จก็ง่วนอยู่กับการหาที่ซ่อนตัว แต่เป็นอันต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่ออยู่ๆก็มีเสียงเปิดประตูพร้อมด้วยเสียงทุ้มคุ้นหูที่ไม่รู้ว่ากำลังพูดภาษาอะไรกับใคร เมื่อไม่เหลือทางเลือก ห้องน้ำที่อยู่ใกล้ๆจึงกลายเป็นที่ซ่อนตัวยามคับขัน
แง้มประตูเล็กน้อยเพื่อจะได้เห็นว่าเกิดอะไรขึ้นในห้อง ชานยอลเดินเข้ามาทิ้งตัวนั่งสบายๆบนโซฟาก่อนที่จะมีหญิงสาวเดรสรัดรูปตามมานั่งข้างๆ เจ้าหล่อนยิ้มหวานหยดส่งกล่องที่คล้ายจะเป็นของขวัญบางอย่างให้ร่างสูง ภาษาญี่ปุ่นถูกพ่นใส่กันจนแบคฮยอนหงุดหงิดเหลือเกิน พาผู้หญิงคนอื่นขึ้นโรงแรมก็เจ็บปวดพอแล้วนี่ยังคุยภาษาที่เขาไม่เข้าใจอีก จิตใจทำด้วยอะไร! คนเลว!
คุยกันอยู่สักพักทั้งคู่ก็ลุกขึ้นแล้วเดินตรงไปที่เตียงกว้าง ชานยอลวางกล่องลงบนที่นอนแล้วหยิบกระเป๋าในกลางๆออกมาส่งให้หล่อน ทั้งสองคนยังคงพูดคุยกันอย่างร่าเริง และสิ่งที่ทำให้แบคอยอนไม่อาจทนได้อีกต่อไปนั้นก็คือการที่หญิงสาวเขย่งตัวขึ้นไปจุ๊บแก้มของชานยอลต่อหน้าต่อตา
แบคฮยอนกระโดดออกจากห้องน้ำมาประจันหน้ากับทั้งสองคน จับได้คาหนังคาเขาแบบนี้ ยอมไม่ทางยอมเด็ดขาด มาบังคับขืนใจกันจนเขายอมอ่อนข้อในที่สุด แต่กลับมาหักหลังกันแบบนี้อภัยให้ไม่ได้
“คุณ…” ชานยอลมองคนตัวเล็กที่จู่ๆก็โผล่พรวดออกมาด้วยความงุนงง แบคฮยอนมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรกัน
“ไม่ต้องมาเรียก! คนไม่ดี แอบนัดผู้หญิงขึ้นโรงแรมลับหลังผมหรอ ไอ้แก่บ้ากาม มักมาก” วินาทีนี้ไม่สนอีกแล้วว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไร ขอด่าเอาไว้ก่อนมให้สาแก่ใจ ส่วนแม่สาวขาวเอ็กซ์ที่ยืนทำตาปริบๆนี่ค่อยตามคิดบัญชีทีหลังเพราะฟังหล่อนจ้อภาษาญี่ปุ่นเมื่อครู่ก็รู้เลยว่าไม่มีปัญญาไปด่าให้หล่อนเข้าใจได้อย่างแน่นอน
“ไปกันใหญ่แล้วนะครับคนดี” ชานยอลส่ายหน้าเบาๆก่อนจะเดินไปกระซิบบางอย่างกับหญิงสาวต่อหน้าต่อตาแบคฮยอน
“คุยอะไรกัน!” แบคฮยอนตะคอกถามเมื่อเห็นว่าสาวสวยหยิบกระเป๋าสะพายออกไปจากห้องแล้ว ไม่รู้ว่าแอบนัดแนะไปต่อกันที่ไหนอีก แย่ที่สุด คนไม่ดี!
“ผมให้เธอกลับไป แล้วก็ขอบคุณที่เธอเอาของมาส่งให้” ชานยอลยังคงใจเย็นกับเด็กน้อยที่โวยวายไม่หยุด มองข้ามความก้าวร้าวของแบคฮยอนไปเขาก็ต้องแอบยิ้มในใจเมื่อคิดได้ว่าคนตัวเล็กคงกำลังหึงสุดๆ ฮึ! น่ารักอะไรขนาดนี้นะ “ผมสั่งของจากเธอตั้งใจจะให้คุณในวันวาเลนไทน์ ไม่คิดว่าคุณจะขี้หึงจนตามมาถึงที่นี่”
“สั่งของ?” คำว่าชิบหายกำลังดังอยู่ในหัวซ้ำๆพร้อมกับความอับอายที่เข้าใจผิดเสียใหญ่โต แต่ว่านะ… “ใครหึงไม่ทราบ ผมเนี่ยนะหึงคุณ ตลกล่ะ”
“คุณหึง”
“นี่! บอกว่าไม่ได้หึง ก็ไม่ได้หึงสิ!” คนตัวเล็กโวยวายกลบเกลื่อนก่อนจะตัดสินใจหนีปัญหาด้วยการรีบออกจากห้อง แต่ก็ไม่ทันเสียแลเวเมื่อร่างทั้งร่างถูกรั้งเข้าไปสู่อ้อมกอดแข็งแรง
“หึงหน่อยสิ ผมมาถึงที่นี่เพื่อคุณเลยนะครับ คนอย่างผมไม่สนเทศกาลอะไรพวกนี้หรอก แต่เพราะคิดว่าคุณคงชอบ เลยหาของขวัญที่ดีที่สุดเตรียมไว้ให้” ชานยอลว่าพลางกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นเมื่อแบคฮยอนยังเอาแต่ดิ้นไปมาไม่หยุด “ผมประมูลเพชรได้มาคราวก่อน เลยตัดสินใจเอาไปสั่งทำของขวัญให้คุณ อยากให้คุณชอบนะครับ”
แบคฮยอนชะงักไปเมื่อได้ยินคำว่าเพชร ในหัวจินตนาการไปถึงแหวนวงโต สร้อยคอ นาฬิกา และเครื่องประดับอื่นๆที่มีเพชรส่องประกายวาววับจับตาประดับอยู่ ค่อยๆแกะแขนแกร่งออกไปแล้วเดินไปดูกล่องสีแดงบนเตียงกว้าง มองหน้าชานยอลสลับกับของขวัญอย่างลังเล ก่อนจะตัดสินใจหยิบเอามันขึ้นมาดู เปิดฝากล่องช้าๆด้วยใจเต้นแรง สิ่งที่อยู่ภายในกล่องนั้นทำเอาแทบไม่เชื่อสายตา
“นี่มัน…”
“ผมสั่งทำเพื่อคุณแค่คนเดียวเท่านั้น ชอบหรือเปล่าครับ” ชานยอลหย่อนตัวลงบนเตียง นั่งซ้อนหลังเด็กน้อยของตนแล้วกอดเอวนุ่มนิ่มเอาไว้
“ชอบ…” แบคฮยอนตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “ชอบกับผีน่ะสิ! ไอ้โรคจิต”
กลับหลังไปทุบแรงๆใส่คนแก่บ้ากามที่สั่งทำของขวัญแสนจะโรคจิตให้กับตนเอง เพชรหลายสิบเม็ดถูกฝังประดับลงไปบนลูกบอลเล็กๆขนาดเท่าไข่ไก่ สายต่อยาวจากลูกบอลไปถึงรีโมทบังคับที่มีเพียงปุ่มเปิดปิดและเปลี่ยนระดับ หน้าตาแบบนี้ไม่บอกก็รู้ว่ามันคืออะไร แล้วมีคนปกติดีๆที่ไหนสั่งให้เาเพชรไปฝังใส่ไวเบรเตอร์แบบนั้น
ปาร์คชานยอล!
ส่งทั้งมือทั้งเท้าไปตัดการคนตัวโตที่เอาแต่หัวเราะเบาๆในลำคอน่าหมั่นไส้ ทำเรื่องน่าเกลียดขนาดนี้แล้วยังมีหน้ามาภูมิอกภูมิใจ แบคฮยอนสงสัยเหลือเกินว่านายหัวฉลามนั้นทำงานหนักจนหลายเป็นแบบนี้หรือจริงๆจะเป็นแบบนี้อยู่แล้ว สู้อยู่ได้ไม่นานก็ถูกรวบตัวลงไปนอนแนบกับเตียงกว้าง ร่างสูงใหญ่โถมทับลงมาทั้งตัวจนขยับไม่ได้ เสียงหัวเราะเบาๆยังคงดังอยู่พร้อมกับริมฝีปากนั้นที่คอยพรมจูบเบาๆทั้งแก้มยุ้ย ริมฝีปากบาง และลำคอขาวเนียน
“ลองดูก่อนสิครับ จะได้รู้ว่าชอบหรือไม่ชอบ” เสียงทุ้มกระซิบเชิญชวนอยู่ข้างหู
“ไอ้…”
“ชู่วววว อย่าดื้อสิ” มือหนาอาศัยความชำนาญจัดการถอดเอาเสื้อยืดสีอ่อนของคนตัวเล็กออกไปอย่างรวดเร็วรวมถึงเสื้อเชิ๊ตดำสนิทของตนด้วยเช่นกัน ไม่ปล่อยให้คนที่ยังลังเลและงุนงงได้มีเวลาตัดสินใจ ริมฝีปาดกก็จู่โจมซ้ำๆหมายให้ร่างกายนุ่มนิ่มแต่แสนพยศต้องอ่อนแรงจนสู้ไม่ไหว ดูดดึงสร้างรอยรักตามลำคออย่างโจ่งแจ้งไม่อายใคร ในเมื่อแบคฮยอนเป็นของปาร์คชานยอล เขาจะปสดงความเป็นเจ้าของอย่างเต็มที่
“อื้อ เดี๋ยวๆ” มือเรียวสวยพยายามรั้งไม่ให้คนตัวโตถอดกางเกงของตนออกไปแต่ก็ไม่เป็นผล ชั้นในสีขาวจึงเป็นปราการเดียวที่ปกผิดเรือนกายน่ารักแกเอาไว้ปม้จะเพียงเล็กน้อยก็ตาม “ไม่เอา…”
“เด็กดี…” ชานยอลรู้ว่าแบคฮยอนกำลังขวัญหนีดีฝ่อกับเจ้าของเล่นฝังเพชร แต่ถึงอย่างไรก็ทำมาแล้ว ไม่ใช่ก็คงจะเสียเที่ยว “มันเป็นไรนะครับ ของผมคุณยังทนได้ แค่นี้สบายอยู่แล้ว”
กำปั้นเล็กๆทุบที่อกแน่นแรงๆด้วยความอับอาย นายหัวฉลามนับวันจะยิ่งเหมือนตาแก่โรคจิต พูดจาลามกน่าเกลียดไม่อายปาก ซ้ำยังหื่นกามชอบความรุนแรง น่าโมโหเหลือเกิน แต่ถึงกระนั้นร่างกายนี้คงสู้แรงอีกฝ่ายไม่ไหว หลายๆครั้งที่พยายามพยศดิ้นหนีก็กลายเป็นเจ็บตัวเสียเอง ในเมื่อต้องอยู่ด้วยกันไปอีกนาน… ยอมๆไปคงไม่เสียหายล่ะมั้ง
มือใหญ่ลูบไล้บีบเค้นผิวนุ่มมืออย่างเอาแต่ใจ จูบไล้ลงต่ำถึงแอ่งสะดือ สองมือค่อยๆคลึงส่วนอ่อนไหวภายใต้ชั้นในขาวจนคนถูกรังแกเผลอคลางอื้ออึงเพราะอารมณ์ที่ค่อยๆเพิ่มขึ้น ผ้าเนื้อดีถูกปลดออกไปตามเรียวขา ทั้งอายทั้งกลัวจนต้องหลับตาหนีแต่กลายเป็นว่าจินตนาการจากสัมผัสยิ่งพาให้วาบหวิว แกนกายสีสวยถูกชักรูดเบาๆพอเป็นพิธีก่อนที่ร่างทั้งร่างจะถูกจับให้พลิกตัวคว่ำหน้าอยู่ในท่าลามก
บั้นท้ายอวบอิ่มโก้งโค้งน่าอายสู่สายตาคมกริบราวกับสัตว์ที่กระหายเนื้อ นายหัวมองภาพตรงหน้าอย่างพอใจ แลบลิ้นเลียริมฝีปากก่อนจะจัดการส่งลิ้นร้อนไปสร้างความเปียกชื้นให้ช่องทางแคบ เสียงครางวาบหวิวของคนตัวเล็กเป็นสิ่งที่ไพเราะที่สุดสำหรับนายหัวฉลาม มันน่าฟัง น่าหลงไหล และเชิญชวน
ไวเบรเเตอร์ฝังเพชรที่นายหัวแสนภูมิใจแตะเบาๆที่ปากทางรัก นิ้วหนาส่งเข้าไปนำทางได้เพียงนิ้วเดียนก็จัดการยัดเจ้าลูดฃกกลมๆเข้าไปทันที แบคฮยอนพ่นลมหายใจออกมายามรู้สึกได้ถึงสิ่งแปลกปลอมที่อยู่ในร่างกาย มันไม่ได้เรียบเนียนเหมือนที่เคยเห็นผ่านๆมาก่อนหน้านี้ เพชรที่ฝังลงไปสร้างสัมผัสที่วาบหวิวกว่านั้น มันไม่ต่างอะไรจากมุกที่ถูกประดับแกนกายใหญ่ของนายหัวสักนิด คนตัวเล็กไม่เข้าใจรสนิยมของอีกฝ่ายจริงๆ
"อ๊า!!!" แรงสั่นสะเทือนทำเอาสะโพกอวบส่ายระริกอย่างทรมาน มันน่ากลัวกว่าที่คิดเอาไว้ แต่ก็เสียวซ่านมากเช่นกัน ถูกนายหัวใจร้ายจับให้ลุกขึ้นนั่งทั้งๆที่แทบไม่เหลือเรี่ยวแรง แกนกายฝังมุกแสนร้ายกาจจ่อที่ริมฝีปากบางเพื่อรอรับการปรนเปรอ ลิ้นเล็กไล้เลียเบาๆตามแกนกายเหมือนลูกสุนัขกินนมไม่มีผิด ชานยอลทั้งเอ็นดูและอยากรังแก ริมฝีปากสีสวยที่ห่อรูดลำกายนั้นน่ามองมากพอๆกับสะโพกที่สั่นระริกเพราะไวเบรเตอร์ที่ถูกสั่งทำมาเพื่อคนตัวเล้กโดยเฉพาะ
"มานั่งนี่นะครับเด็กดี" ร่างสูงผละแกนกายออกจากริมฝีปากบางล่อจูบแล้วเดินไปทิ้งตัวนั่งบนโซฟาโดยไม่ลืมที่จะดึงเอาร่างแสนงดงามขาวผ่องนั่นให้มาด้วยกัน จับเอาแบคฮยอนนั่งซ้อนตักเอาไว้ จุมพิตเบาๆที่ริมฝีปากเพื่อปลอบใจ เสียงสั่นรุนแรงภายในดังออกมาขนาดนี้ก็คงจะทรมานไม่น้อย แต่...
สั่งทำมาแพง ไม่ให้เอาออกง่ายๆหรอกนะ
"โอ๊ย! มะ.. ไม่ ไม่เอา" คนตัวเล็กร้องเสียงสั่นเมื่อสิ่งที่ถูกกระทำอยู่นั้นมันเกินที่จะทนไหว ร่างกายบอบางถูกบังคับให้ลงน้ำหนักจนช่องทางต้องจำใจครองครองแนกายใหญ่ฝังมุกทั้งๆที่ยังมีไวเบรเตอร์สั่นแรงอยู่ภายใน แบคฮยอนรแทบจะขาดใจเมื่อบัดนี้ทุกอย่างมันรุกรานเข้ามาพร้อมๆกันอย่างไร้ปราณี
"อืม..." แรงสั่นภายในนั้นไม่ได้ส่งผลกับแบคฮยอนเพียงคนเดียว แกนกายที่กำลังบดเบียดมันอยู่นั้นก้ได้รับแรงสั่นไปด้วย ภายในช่องทางของคนนตัวเล็กนั้นทั้งตอดรัดและสั่นกระตุ้นร้องหาความรุนแรงอย่างไม่ตั้งใจ
เพี๊ยะ! ก้นอวบกลมแน่นถูกฟาดแรงๆด้วยมือหนา ก่อนจะถูกบีบเค้นเรุนแรงและจับบังคับให้ขยับขึ้นลงถี่รัว นายหัวส่งเสียงงครางทุ้มในลำคอแข่งกับเสียงกรีดร้องทรมานของนายหญิงตัวน้อยจอมขี้หึง สวนสะโพกส่งลำกายประสานกับช่องทางที่ทิ้งตัวกลืนกินมุกเจ็ดเม็ดรอบกายร้อนเข้าไปเต็มรัก
"อ๊า! ไม่ ฮึก ไม่" แบคฮยอนรู้สึกเหมือนกำลังจะตายเสียให้ได้ ทั้งเพชรทั้งมุก ทั้งความใหญ่โตและแรงสั้นกำลังโหมกระหน่ำชำเราช่องทางไม่มีทีท่าว่าจะหยุดหรือเบาลง เจ็บปวดและซ่านเสียวจนอดคิดไม่ได้ว่าตนคงกลายเป็นโรคจิตตามชานยอลไปแล้วจริงๆ ปากร้องปฏิเสธ แต่สะโพกก็โยกไม่หยุด สติก็ค่อยๆเลือนหายไปช้า ซบหน้ากับไหล่กว้างก้มลงมองแกนกายของตนที่เสียสีกับหน้าท้องแน่นกล้ามและไรขนใต้สะดือแสนเซ็กซี่
ยิ่งใกล้ปลดปล่อยก็ยิ่งทิ้งตัวลงใส่แกนกายรุนแรง เสียงครางลั่นแข่งกันไม่นึกอายเมื่อบัดนี้ต้องการให้ถึงใจจนแตะฝั่งฝันเพียงเท่านั้น คนตัวเล็กแทบไม่จะสลบอยู่รอมร่อแต่ก็กลั้นใจกลืนกินทั้งมุกเม็ดใหญ่และเพชรน้ำงามเข้าไปราวกับพวกตะกละตะกลาม แทกสวนกันจนเสียงผับๆดังทั่วทั้งห้อง สุดท้ายแล้วแบคฮยอนก็เป็นฝ่ายถึงฝั่งฝันไปก่อน สติพร่าเลือนไหลออกไปพร้อมน้ำกามที่พวยพุ่งปลดปล่อย ไม่อาจรับรู้ได้ว่าเมื่อไรกันที่ร่างกายจะเป็นอิสระ เมื่อสิ่งที่รู้สึกอยู่ในตอนนี้มีเพียงแรงสวนกระแทกจากด้านล่างเท่านั้น
ดูเหมือนการร่วมรักที่รุนแรงขึ้นทุกวันจะไม่ทำให้แบคฮยอนนึกถอดใจจากการเป็นนายหญิงฉลามอีกแล้ว กลับกัน มันกลายเป็นสิ่งที่รั้งเด็กน้อยเอาไว้ ใช่ว่าเป็นความกระสันราวกับพวกคลั่งกาม แต่มันเป็นเพราะสิ่งที่เกิดขึ้นนี้ มันเกิดจากปาร์คชานยอล นายหัวฉลามได้กลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของบยอนแบคฮยอนไปเสียแล้ว
THE END
