[OS Special Christmas]
I’m in
love with a
monster
ตอน… คนทำดี ย่อมมีรางวัล
ร่างเล็กนั่งเท้าคางมองการก่อสร้างตรงหน้าที่คืบหน้าไปเพียงเล็กน้อย แบคฮยอนต้องนอนในกระโจมเล็กๆโล่งๆมา 5คืนติดกันเพราะบ้านพักที่ต้องการนั้นสร้างไม่เสร็จเสียที ใจอยากจะเร่งให้คนงานสร้างมันทั้งวันทั้งคืน แต่ตาแก่เอาแต่ใจปาร์คชานยอลสั่งให้ทุกคนออกจากเกาะนางเงือกแห่งนี้ก่อนพระอาทิตย์ตกดินทุกวัน
ใครฝ่าฝืนจะจับไปโยนเป็นมื้อดึกให้ฉลามกลางทะเล
ส่วนเจ้าตัวก็ขับเรือมาจอดเลียบชายหาดแล้วนอนเฝ้าอยู่ทุกคืนทั้งๆที่คุณพ่อบ้านก็บอกว่านายหัวต้องเคลียร์งานทั้งวันไม่ค่อยมีเวลาพักแต่ก็ไม่ยอมกลับไปนอนสบายๆที่บ้าน แปลกคนจริงๆ
“นายหญิงครับ วันนี้คงต้องพอก่อนนะครับ อีกเดี๋ยวนายหัวจะมาแล้ว” ซายังเดินมาแจ้งให้นายหญิงตัวเล็กฟังว่าบัดนี้ถึงเวลาที่คนงานทั้งหมดต้องออกจากเกาะแล้ว
“เป็นแบบนี้แล้วเมื่อไรมันจะเสร็จอ่ะคุณซายัง” แบคฮยอนเบะปากมองสภาพโครงสร้างที่ดูท่าว่าจะไม่เสร็จง่ายๆ
“มันช่วยไม่ได้นี่ครับ คนงานมีเวลาต่อวันแค่นิดหน่อย
นายหัวไม่ยอมให้มีคนอื่นอยู่บนเกาะตอนที่นายหญิงหลับอยู่หรอกครับ”
คนตัวเล็กครุ่นคิดถึงวิธีที่จะทำให้บ้านเสร็จโดยเร็ว ไม่ใช่แค่ตนจะได้เข้าอยู่แต่อีกคนที่ต้องมานอนเฝ้าทุกคืนก็น่าเป็นห่วงเช่นกัน
ต้องทำงานทั้งวันข้ามไปเกาะนู้นทีเกาะนี้ที เคลียร์เรื่องยุ่งยากหลายเรื่อง คิดว่าอีกไม่นานคงได้ทรุดแน่ อายุก็ไม่ใช่น้อยๆแล้วด้วย
แต่ที่คิดแบบนี้ใช่ว่าแบคฮยอนจะเป็นห่วงอะไรอีกฝ่ายหรอกนะ แค่ไม่อยากเห็นคนต้องเจ็บป่วยโดยมีตนเป็นสาเหตุก้เพียงเท่านั้น
“เอางี้ ผมจะกลับไปนอนที่เกาะฉลาม คนงานจะได้อยู่นานขึ้น เสร็จแล้วค่อยกลับมาอีกที แบบนี้ได้ใช่มั้ยครับ”
“ถ้าแบบนั้นก็ไม่น่าจะมีปัญหานะครับ นายหัวเองจะได้พักเต็มที่ด้วย”
.
.
.
แบคฮยอนเขี่ยข้าวในจานไปมาเมื่อตนใกล้จะอิ่มเต็มที่แต่ยังไม่เห็นนายหัวฉลามออกมาร่วมโต๊ะกินข้าวเสียที ตั้งใจจะรอกินพร้อมกันตั้งแต่ทีแรก ก็หิวจนทนไม่ไหวต้องจัดการลงมือกินไปก่อน แต่ถ้าจะให้กินอิ่มเก็บโต๊ะไม่รออีกฝ่ายก็ดูจะเสียมารยาทเกินรับได้ ตั้งแต่มาถึงเกาะฉลามคนตัวเล็กก็ไม่เจอปาร์คชานยอลแม้แต่เงา
ไม่รู้ว่างานการมันมากมายจนต้องหอบกลับมาทำต่อที่บ้านเลยหรืออย่างไร ข้าวปลาไม่กินแบบนี้จะเอาแรงที่ไหนกัน
“นายหัวล่ะครับ” เอ่ยถามกับพ่อบ้านที่เพิ่งออกมาจากในครัว
“อ่อ นายหัวคงไม่ได้ออกมาทานน่ะครับ เห็นว่าพรุ่งนี้ต้องเข้าเมืองไปประชุม ต้องเตรียมตัวเยอะเลย ทั้งเอกสารทั้งเสื้อผ้า อย่างที่นายหญิงเห็นนั่นล่ะครับ ท่าทางนั่นน่ะ….” ซายังโน้มเข้ามาใกล้ขึ้นก่อนจะกระซิบเบาๆ “เหมือนโจรไม่มีผิด”
“ฮ่า ฮ่า
ฮ่า จริงครับ จริงๆ”
แบคฮยอนเห็นด้วยกับคุรพ่อบ้านทุกประการ
รวยล้นฟ้าอย่างนายหัวฉลาม
ออกไปเดินในเมืองด้วยร่างออริจินัลแบบนั้นคงมีแต่คนคิดว่าเป็นพวกผู้ก่อการร้าย
“อย่าบอกว่าผมแอบนินทานะครับ”
ซายังโค้งเล็กน้อยก่อนจะกลับเข้าไปในครัวอีกครั้ง
แบคฮยอนกำลังคิดว่าตนน่าจะช่วยอะไรได้บ้างในฐานะนายหญิงของที่นี่ ถึงจะยังเด็กซ้ำไม่มีความรู้เรื่องธุระกิจแต่เรื่องเล็กๆน้อยๆก็พอจะทำได้ ตัดสินใจวางช้อนส้อมแล้วรีบพาตัวเองไปทำประโยชน์ให้ครอบครัวฉลามทันที
ตรงดิ่งไปที่ห้องของนายหัวแล้วเปิดเข้าไปราวกับว่านี่เป็นห้องของตนเอง
“คุณ! มีไรให้ช่วยป่าว”
หืม?”
ชานยอลยืนขมวดคิ้วขึ้นปมอยู่หน้าตู้เสื้อผ้าเมื่อเห็นว่าสุดที่รักเข้ามาหาถึงในห้องซ้ำยังแสดงน้ำใจโดยการยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือเขาแม้จะไม่รู้ว่าคนตัวเล็กพยายามจะช่วยอะไรก็ตามที “แบคฮยอนอยากช่วยอะไนรล่ะครับ”
“ก็แล้วคุณอยากให้ผมช่วยอะไรล่ะ เลือกชุดให้มั้ย?”
“ผมเลือกได้แล้วล่ะ… ว่าแต่วันนี้คุณมีน้ำใจจัง เป็นอะไรไปครับ”
อดที่จะถามไม่ได้เมื่ออยู่ๆคนที่เอาแต่ต่อต้านตลอดมาทำตัวเชื่องใส่
ชานยอลอยากรู้เหลือเกินว่านายหญิงจอมดื้อนึกอะไรขึ้นมา
“เอ้า! ผมก็อยากทำตัวให้มีประโยชน์บ้าง ผิดหรือไง
ไม่อยากให้ช้วยก็ไม่ช่วยก็ได้!”
แบคฮยอนกระทืบเท้าปึงปักหวังจะออกไปจากห้องแต่ก็ถูกคนตัวโตคว้าเอาไว้ได้เสียก่อน จะขัดขืนก็สู้แรงไม่ไหวสุดท้ายก็ถูกเข้าอุ้มพาดบ่าแบบงงๆ แม้จะโวยวายดังลั่นก็ไม่อาจหยุดคนที่กำลังตรงดิ่งเข้ามาในห้องน้ำได้ คนตัวเล็กถูกวางลงบนเคาน์เตอร์หน้ากระจกโดยมีชานยอลเข้ามาประกบล็อคตัวเอาไว้กันหนี
“ผมกำลังจะโกนหนวด โชคดีที่มีคนอยากช่วย”
“คุณจะให้ผมโกนให้หรอ” แบคฮยอนมองอุปกรณ์ที่ถูกเตรียมเอาไว้ก่อนหน้าก็กระพริบตาปริบๆ
ดูก็รู้ว่ามันเอาไว้โกนหนวดแต่ปัญหาคือแบคฮยอนโกนไม่เป็นนี่น่ะสิ คนมันไม่มีหนวดนี่หน่า อายุ 18แล้วแต่หนวดก้ไม่ยอมขึ้นเสียที ของพวกนี้เขาไม่เคยใช้หรอก
“คุณทำไม่เป็นหรือ”
ชานยอลเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กยังนิ่งอยู่
แล้วก้ได้คำตอบในทันทีที่เห็นว่าใบหน้าเนียนใสนั่นส่ายรัว ท่าทางเหมือนเด็กๆนั่นทำให้คนมองต้องเผลอยิ้ม แค่ส่ายหน้ายังน่ารักได้ร้ายกาจถึงขนาดนี้ แบคฮยอนนี่พรีเมี่ยมจริงๆ
"อืออออ" ใบหน้าน่ารักเบี่ยงหนีเมื่อถูกริมฝีปากหนาจู่โจม
มือสวยตีเข้าเต็มแรงที่แผ่นอกกว้าง ดูเหมือนนายหัวฉลามจะได้ใจเหลือเกิน
แค่แบคฮยอนยอมดีด้วยก็ฉวยโอกาสตอนเผลอรังแกกันทันที รู้อย่างนี้จะไม่ยอมออกมาจากเกาะนางเงือกหรอก
ปล่อยให้นอนตากลมตากคลื่นบนเรือไปซะ
"ไม่ได้กอดตั้งหลายวัน อย่าดื้อสิ
ไม่ใช่เราจะมีโอกาสพูดกันดีๆบ่อยๆหรอกนะครับ" งานถนัดอีกอย่างของนายหัวฉลามนอกจากใช้แรงบังคับเอาแต่ใจแล้วก็คงเป็นการพูดจาหว่านล้อมกับนายหญิงของตน
เพราะไม่ว่าจะกี่ครั้งแบคฮยอนก็พลาดท่าเพราะเชื่อคำกล่อมจอมเจ้าเล่ห์อยู่เรื่อย
"ก็อย่ามาทำตัวโรคจิตสิ!"
"โรคจิต?
โธ่... คนดี
คุณคิดว่ามาเป็นนายหญิงของเกาะฉลามมันจะมีหน้าที่แค่นั่งๆนอนๆหรือ นอกจากจะช่วยกันทำงานแล้ว พวกเราก็ต้องช่วยกันทำลูกด้วย"
"นี่!
ผมไม่มีมดลูกนะ!" กำปั้นน้อยๆชกเข้าใส่อีกครั้งหลังจากได้ฟังนายหัวพูดจาลามกไม่มียางอาย
จริงอยู่ที่มาเป็นนายหญิงแล้วเรื่องอย่างว่าคงเลี่ยงไม่ได้
ตกลงปลงใจตามเขามาเองจะมาเล่นตัวก็กระไรอยู่ ครั้งแรกก็เป็นของเขาไปแล้ว ครั้งที่สองครั้งที่สามก็เป็นของเขาอีก พูดกันตรงๆว่าเซ็กส์ไม่ใช่สิ่งที่แบคฮยอนพยายามจะบ่ายเบี่ยง
แต่เป็นความรุนแรงและไอ้มุกเจ็ดเม็ดนั่นต่างหากเล่า เขาจะต้องได้ช้ำตายเข้าสักวันแน่ๆ
"ไม่ลองไม่รู้นะ
ระดับผมอาจจะทำคนไม่มีมดลูกท้องก็ได้" ให้ตาย...
เรื่องลามกกับมั่นหน้าเกินพอดีไม่มีใครเกินปาร์คชานยอลแล้ว
"ถ้าทำเจ็บจะหนีกลับบ้านจริงๆด้วย"
แบคฮยอนพูดจบก็จัดการรั้งคอคนตัวโตให้ลงมารับจุมพิตแผ่วเบา
มือหนารั้งเอวนิ่มเข้าหาตัวแฃ้วแทกเข้าหว่างขาจนร่างกายแนบชิดกันไปทุกส่วน
ตอบรับจูบเบาหวิวของเด็กน้อยด้วยความช่ำชอง
บดคลึงริมฝีปากจาบจ้วงรุนแรงส่งลิ้นร้อนเข้ากวาดต้อนชิมความหวานราวกับจะสูบเอาพลังชีวิตทั้งหมดของนายหญิงฉลามตัวเล็กมาไว้ที่ตนจนหมดสิ้น
น้ำใสไหลเยิ้มออกตามข้างปากบางๆจนคนรุกล้ำต้องละออกเพื่อตามมาฉกชิมจนเลยเถิดถึงลำคอขาวนวลที่ยังมีร่องรอยทำรักจางๆให้เห็น
มือหนาจัดการถกเอาเสื้อยืดตัวบางให้พ้นออกไปจากร่างกายเย้ายวนที่รอเวลาให้เขาเข้าไปรังแก เสียงครางอื้ออึงของแบคฮยอนยิ่งปลุกอารมณ์ให้ชานยอลอยากจะฟัดร่างนุ่มนิ่มนี่ให้อ่อนยวบคามือ
ท่าทางว่าจะเบาแรงอย่างที่คนตัวเล็กขอร้องไม่ได้เสียแล้ว
ขบเบาๆตามผิวกายเนียนละเอียดไล้ต่ำลงมาเรื่อยๆลอบมองปฏิกิริยาตอบรับของคนตัวเล็กที่หดเกร็งหน้าท้องเป็นระยะเพราะความหวามหวิว
สองมือเค้นคลึงไปทั่วแล้วรีบรั้งกางเกงและชั้นในที่ขวางทางให้พ้นๆออกไปเสียที
แบคฮยอนหน้าแดงซ่านเมื่อเห็นว่าตัวเองเปลือยเปล่าต่อหน้าอีกฝ่าย ยกมือขึ้นปิดหน้าเอาไว้ด้วยความขวยเขินยังไม่วายได้ยินเสียงทุ้มหัวเราะแว่วเข้ามาให้ได้อายยิ่งกว่าเดิม
อย่าให้พวกเพื่อนชั่วรู้เชียวว่าครั้งนี้แบคฮยอนสมยอมเขาเต็มที่
เห็นแก่ความดีที่อุตส่าห์ไปนอนตากลมเฝ้าอยู่หลายคืน
ยอมลืมเรื่องลามกที่อีกฝ่ายทำไปจนหมดและหวังว่าครั้งนี้จะเริ่มต้นกันใหม่ด้วยความอ่อนโยน ไหนๆก็คิดจะอยู่ด้วยกันแล้ว ปรับตัวกันสักหน่อยก็ไม่เสียหายล่ะนะ
“ดูสิครับ
ผมอยากให้คุณมองพวกเราชัดๆด้วยตาของคุณเอง”
ชานยอลบอกพลางย่อตัวลงนั่งคุกเข่ากับพื้นห้องน้ำ
จับเรียวขาขาวแยกออกจากกันจนแกนกายสั่นระริกและช่องทางขมิบถี่ปรากฏสู่สายตา มองคนตัวเล็กที่ค่อยๆเอามือออกจากหน้าแล้วประสานสายตากันจนแก้มยุ้ยแดงปลั่ง
กระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะก้มลงไปแตะลิ้นร้อนกับทางรักจนคนโดนกระทำออกอาการสะดุ้งเล็กๆ
แบคฮยอนเบือนหน้าหนีเมื่อเห็นว่าชานยอลกำลังทำเรื่องลามกกับร่างกายของตนเอง น่าโมโหที่อีกฝ่ายบอกให้เขามองดูชัดๆ ใครกันเล่าจะไปทนดูได้ ต้องมาถูกจับแยกขาลงลิ้นราวกับพวกนางเอกหนังAVที่พวกจงอินชอบเอามาเปิด น่าอายที่สุด!
“อ๊ะ!”
สะโพกกลมกระตุกเมื่อรู้สึกได้สองมือหน้าที่บีบเค้นก้นแน่นเนื้อแล้วแบะออกพร้อมลิ้นร้อนที่แทรกลงไปลึกถึงด้านใน มันซ่านเสียวจนอดร้องออกมาไม่ได้
ความรู้สึกที่ไม่ได้รุนแรงแต่ก็ร้ายกาจนี่มันอันตรายเหลือเกินยามต้องมารับรู้แบบมีสติครบถ้วน
ครั้งนี้ไม่ใช่การบังคับที่แบคฮยอนจะเอาแต่ขัดขืนจนไม่สนใจอะไร
แต่มันคือการยินยอมให้เขารังแกและต้องรับรู้ทุกสัมผัสอย่างชัดเจน เสียวจนเผลอร่อนสะโพกตามจังหวะลงลิ้นของนายหัวฉลามที่ก้มหน้าก้มตาชำเราช่องทางร่วมรักอย่างเอาแต่ใจ
“แฉะแล้วนะครับ”
ชานยอลผละใบหน้าออกมามองผลงานปลุกเร้าของตนอย่างพอใจ ยืนขึ้นเต็มความสูงแล้วปลดกางเกงของตนเองออกอย่างใจเย็นแม้ว่าจะกำลังร้อนไปทั้งตัวก็ตาม ถกชั้นในลงไปจนแกนกายแสนร้ายกาจดีดออกมาเพราะแข็งจนตั้งลำเตรียมใช้งานเต็มที่
ประคองใบหน้าน่ารักให้รับจุมพิตก่อนจะจับบังคับให้มองมาที่ส่วนกลางของตนเอง ยิ่งคนตัวเล็กพยายามจะเบือนหนีก็ยิ่งจับให้มองดูชัดๆจนชินสายตา
“ฮืออออ ผมกลัวมันจริงๆนะ” ดวงตาปริ่มน้ำใสเพราะใจระทึกที่ทั้งกลัว
กังวล
และลุ้นไปกับอาวุธร้ายของนายหัวฉลามที่ไม่ว่าจะมองกี่ครั้งก็ไม่ชิน สภาพขรุขระจากมุกงามแห่งทะเลตะวันออกนั้นทำให้มันดูแตกต่าง แต่แบคฮยอนก็รู้แสนยานุภาพของมันดี ทั้งเจ็บ
ทั้งเสียว ทั้งทรมาน
แต่ก็ถึงใจชนิดที่ว่าทำให้เขาเผลอแอ่นรับจนลืมไปว่าไม่ได้เต็มใจจะถูกเขาชำเราตั้งแต่แรก
“กลัวทำไมครับ ผมต่างหากที่ต้องกลัว คุณน่ะ กินมันไปหมดทุกครั้งเลย” คำพูดปลอบขวัญแสนลามกนั่นทำให้ชานยอลต้องถูกมือสวยฟาดให้หลายที แบคฮยอนชะโงกหน้ามองแกนกายฝังมุกลำใหญ่ค่อยๆจ่อมาที่ช่องทางของตนด้วยใจสั่นรัว
จิกเล็บลงกับท่อนแขนแน่นกล้ามที่กำลังดันขาขาวให้อ้าออก
“อ๊า เจ็บ… เจ็บ” ความเจ็บร้าวแล่นเข้ามาทันทีที่ส่วนหัวดุนดันเข้าใส่
น้ำตารื่นขึ้นกว่าเดิมเมื่อมันไม่ได้หยุดเพียงเท่านั้น ลำกายใหญ่สอดเข้ามาเรื่อยๆจนสุดโคน เสียงหอบหายใจประสานกันก้องไปทั่วห้องน้ำ
มุกที่ถูกฝั่งเอาไว้ยังคงทำหน้าที่ของมันได้ดีเช่นทุกๆครั้ง
ยามครูดไปตามผนังด้านในนั้นสร้างความทรมานได้อย่างถึงที่สุด ยิ่งสะโพกหนาขยับเบาๆก็เรียกเสียงหวีดร้องขึ้นทันที แบคฮยอนห้ามตัวเองไม่ให้สั่นระริกไม่ได้ ห้ามตัวเองไม่ให้ครางดังๆไม่ได้ ครั้งนี้จะโทษใครไม่ได้ทั้งนั้น ก็สมยอมเองแบบนี้ จะยอมแพ้ไม่ได้ ต้องกัดฟันสู้ให้สุดใจ ด้วยศักดิ์ศรีของนายหญิงฉลาม จะไม่ถอยเด็ดขาด!
สายตาจ้องภาพที่ช่องทางของตนกลืนกินแกนกายของชานยอลไม่ละสายตา ยิ่งมองก็ยิ่งพาให้อารมณ์พุ่งสูง
เสียงหวีดร้องแห่งความเสียวซ่านไม่มีกลั้นให้อึดอัดแต่อย่างใด นายหัวฉลามไม่ได้อ่อนโยนตามที่เขาขอร้อง แต่ก็ไม่ได้รุนแรงเช่นครั้งก่อน มุกที่ถูไปตามผนังแคบนั้นถึงใจจนต้องซูดปากดังๆ
ดูเหมือนว่าแบคฮยอนกำลังพาตัวเองเข้าสู่วังวนแห่งความป่าเถื่อนในเซ็กส์ตามแบบฉบับของฉลามร้ายแสนเจ้าเล่ห์เสียแล้ว
“อืม… แบคฮยอน
ขมิบถี่ๆครับ”
“อ๊า!!! มัน…
จะถึง”
แกนกายสั่นระริกเตรียมปลดปล่อย
แบคฮยอนกำลังติดใจการถึงจุดสุดยอดโดยไม่ต้องสัมผัส ติดใจกับการถูกรังแกจนทนไม่ไหว มันแปลกใหม่สำหรับเด็กอายุ 18อย่างเขา
“พร้อมกัน.…” ชานยอลเร่งจังหวะเข้าใส่เต็มที่ ครั้งนี้ถือว่าดีเยี่ยมเหมือนเดิม
ถึงแบคฮยอนจะยินยอมแต่เด็กน้อยก็คือเด็กน้อย ความไม่เป็นงานนี่แหละที่ถึงใจที่สุด ใจเต้นระรัวทุกครั้งที่ได้รังแก บางที่เขาก็คิดว่าตัวเองคงเป็นโรคจิตอย่างที่แบคฮยอนว่า
“โอ๊ย อีกนิด
โอ๊ย โอ๊ย อ๊า!!!”
.
.
.
ร่างเปลือยเปล่ากอดรัดกันแนบแน่นบนเตียงกว้าง หลังจากเสร็จกิจแล้วชานยอลก็พาแบคฮยอนไปอาบน้ำทำความสะอาดก่อนจะพากันมานอนพักร่างกายที่เมื่อยล้า
คนตัวเล็กยังไม่ได้หลับใหลเพียงแต่นอนซุกอกกว้างนิ่งๆเท่านั้น
“คุณยังไม่ได้โกนหนวดเลย” เอ่ยพลางผละจากอกแกร่งแล้วมองดูใบหน้าดุที่ยังมีหนวดเคราอยู่เหมือนเดิม
จริงๆต้องยอมรับว่าแบคฮยอนชอบความสากของมัน แต่เพราะพรุ่งนี้ชานยอลต้องเข้าไปทำธุระ จะปล่อยให้ไปสภาพโจรก็ดูจะไม่เหมาะ
“ไม่เป็นไรหรอกครับ จริงๆไปแบบนี้ก็ได้”
“เอาจริง?”
“คราวก่อนก็ไปแบบนี้ มีไม่กี่ครั้งหรอกครับที่จะเรียบร้อย มีแค่ช่วงแรกๆนั่นแหละที่จะเรียบร้อยตลอด” ด้วยความสัตย์จริง ชีวิตปาร์คชานยอลก็เหมือนเด็กนักเรียนที่ปีแรกๆก็เรียบร้อยมาดเนียบทุกวันแต่ปีหลังๆก็ปล่อยๆไปบ้างตามโอกาส ยิ่งตอนนี้เขาอายุก็ไม่ใช่น้อยแล้ว นายหญิงก็มีเป็นตัวเป็นตนนอนอยู่ตรงนี้ คงไม่ต้องรักษาภาพลักษณ์ไปให้ใครมอง นักลงทุนทั้งหลายก็คงไม่ได้ตัดสินใจจากหนวดเคราของเขาเป็นหลักแน่
เพราะแค่คิดว่าจะได้ลงทุนในน่านน้ำที่ใหญ่ที่สุดก็พากันแห่มาหมด
ต่อให้หน้าเหมือนโจรไปเซ็นสัญญาก็คงไม่ถูกปฏิเสธแน่นอน
“ท่าทางคุณคงไม่ชอบเข้าไปวุ่นวายในเมืองเท่าไร”
“ครับ ผมไม่ค่อยชอบ
ยกเว้นครั้งแรกเมื่อหลายปีก่อนที่ได้เจอ….”
ชานยอลเงียบไปทั้งๆที่ยังพูดไม่ทันจบประโยค
ส่งสายตาประสานให้คนตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมอก
ดวงตาลูกหมาแสดงอาการสงสัยอย่างชัดเจนจนต้องเผลอหัวเราออกมา “เจอเด็กน้อยคนนึงน่ะครับ เด็กคนนั้นน่ารักมากๆเลย”
“คุณชอบเด็กหรอ? อ่า…
แต่หน้าตาคุณเหมือนแก๊งค์ขโมยเด็กมากกว่า”
“อย่าเรียกว่าชอบเลยครับ เรียกว่ารักดีกว่า”
มือหนาประคองใบหน้าน่ารักให้เชิดขึ้นกว่าเดิมก่อนจะประทับริมฝีปากลงไปบนหน้าผากมนแผ่วเบา “ผมน่ะ
รักเด็กที่สุดเลย”
THE END
#นจมอด
